حجت الاسلام علی عسکری، مدرس حوزه و دانشگاه و معاون حقوقی و امور مجلس وزیر آموزش و پرورش، در گفتوگو با ایکنا؛ درباره موضوع ولایت در قرآن و قرآن ناطقبودن حضرت اباعبدالله(ع)، اظهار کرد: یک قرآن نازل داریم که همین کتاب آسمانی ماست که بر پیامبر(ص) نازل شده؛ «إِنَّا أَنْزَلْناهُ فِی لَیْلَةِ الْقَدْرِ»، و یک قرآن ناطق داریم یا به تعبیر استاد عارف ما، آیتالله جوادی آملی؛ ائمه(ع) «قرآن صاعد»، هستند. امام حسین(ع) قرآن ناطق و صاعد است.
وی با بیان اینکه نخستین کتابی که در سیر مراتب تحصیل در حوزه خوانده میشود، جامع المقدمات است، ادامه داد: در این کتاب بعد از «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ»، این عبارت آمده: «أوّلُ العلم مَعرفةُ الجَبّار و آخرُ العلم تَفویضُ الأمر الیه»، اول علم و آن علم نجاتبخش و صعوددهنده انسان، معرفت ربوبی است. اول العلم امام حسین(ع) به عنوان قرآن صاعد، در عرفات و آنجا سکوی پرش به سوی خدا برای ایشان بود. حضرت در دعای عرفه به خداوند میگوید: «مَا ذَا وَجَدَ مَنْ فَقَدَکَ وَ مَا الَّذِی فَقَدَ مَنْ وَجَدَک». با چنین زمینه عرفانی و عاشقانه و به واسطه به کار گرفتن عقل و عشق به صورت توأمان در عرفات بود که حضرت حج واجب خود را به عمره مفرده تبدیل کرد و راهی کربلا شد. «تفویضالامر الیه» ایشان، در کربلا به انجام رسید که تأکید بر این نکته میکنند که؛ «إلهِى رِضًى بِقَضائِکَ تَسلِیمًا لأمْرِکَ لا مَعبودَ سِواکَ».
علی عسکری افزود: آن اراده عاشقانه و کارساز برای حضرت، ضمن آنکه منجر به حرکت به سوی خدا و صعود الیالله شد، این درس را هم به علمای دینی و امت اسلامی و رهروان ایشان داد که درس آزادگی، حریت و تعلق به خدا را که بالاترین آزادی هم آزادی و رستن از خود است و صعود به سوی خدا را امام حسین (ع) به بهترین شکل در کربلا با خون خود رقم زد و با سر مبارکشان بر نیزه قرآن تلاوت کردند. این بحث روح و بعد ماورایی و متافیزیکی مسئله و همان حرارتی از شهادت امام حسین(ع) است که در روایتی آمده تا قیام قیامت در رگ رهروان ایشان جاری خواهد بود. این خون، خون حسین(ع) است که در رگ حزبالله، مدافعان حرم و روحانیت شیعه جاری است. این خون امروزه در رگهای تجلی عشق حسینی و در راهپیمایی اربعین جاری است.
راهپیمایی اربعین، رسانهای است که شعار «این الطالب بدم المقتول بکربلا» را در جهان طنینانداز میکند
حجتالاسلام علی عسکری گفت: اگر آغاز دین ما بعثت بوده، سپس منجر به غدیر شده و غدیر منجر به عاشورا و عاشورا منجر به انتظار شده است و ما اکنون در زمره منتظران هستیم. این نجوا را در تاریخ ندبهخوانی کردهایم: «این الطالب بدم المقتول بکربلا» و امروز راهپیمایی باعظمت و الهی اربعین، نجوادهنده این شعار است و این رویداد، رسانهای است که این شعار را در جهان طنینانداز میکند. این شعار جهانی از اسلام هم فراتر رفته و امروز مسیحیها و صاحبان دیگر مکاتب الهی در این راهپیمایی شرکت میکنند. اربعین، قرآن صاعد را که امام حسین(ع) است به منزله نماد و نشان خود مورد توجه قرار داده است. پیادهروی اربعین همه بنبستها را به واسطه تجلی عشق حسینی در هم میکوبد و شرایط و بستر را برای ظهور حجت بالغه الهی، امام زمان(عج)، فراهم میکند.
وی با بیان اینکه انتظار فرج بالاترین عبادتهاست، به ذکر روایتی پرداخت و اظهار کرد: امام رضا(ع) مجلس مصائب حضرت اباعبدالله(ع) را برگزار کرده بود. آزادی عمل هم در زمان ایشان وجود داشت و مرثیهخوانها از شهادت امام حسین(ع) و یاران ایشان مطالبی را میگفتند. روایت است که امام جواد(ع) در این مجلس بسیار گریه میکرد و گریههای ایشان حتی پس از پایان مراسم ادامه داشت. امام رضا(ع) دست نوازشی بر سر فرزندشان میکشند و از ایشان میخواهند آرام بگیرد. سپس امام جواد (ع) میفرماید: پس چه زمانی انتقام خون جدمان حسین(ع) را از دشمنان ایشان خواهیم ستاند؟ این سخن یعنی چه زمانی جریان دینی در تقابل با جریان غیردینی به پیروزی خواهد رسید؟ در اینجا امام رضا(ع) میفرمایند: زمانی که فرزندی از فرزندان تو ظهور کند. سپس به احترام حضرت حجت(عج) از جا بر میخیزند و دعای فرج را میخوانند: «اللّهم عَجِّلْ فَرَجَهُ و سَهِّلْ مَخْرَجَهُ وَ أَوْسِعْ مَنْهَجَهُ». امروز باید قدردان چنین حالت و فرصت معنوی که در قالب پیادهروی اربعین به وجود آمده، باشیم. زیرا این مسئله در طول تاریخ شیعه، مورد توجه ائمه(ع) بوده است. این سیل عظیم دهها میلیون نفری که هر ساله به آن افزوده میشود، بسترساز ظهور امام زمان(عج) است. اربعین امروزه جلوهگاه عشقی در توجه به امام حسین(ع) شده که بالاترین نوع عشق است.
منظور از آن ذبح عظیمی که در قرآن آمده و بعضی میگویند منظور حضرت یحیی (ع) و یا جدال با نفسی است که حضرت ابراهیم داشته (ع)، حضرت اباعبدالله (ع) است
حجتالاسلام علی عسکری با تأکید بر اینکه مسئلهای که باید روی آن تمرکز کنیم، قرآن صاعد بودن ائمه(ع) است، گفت: در حدیث معراج و حدیث قدسی آمده است که خداوند به پیامبر(ص) فرمود: یـا أَحْمَدُ! لَوْلاکَ لَما خَلَقْتُ الْأَفْلاکَ؛ اگر تو نبودی، آسمان و زمین و افلاک خلق نمیشد. سپس میفرماید: وَ لَوْلا عَلِىٌّ لَما خَلَقْتُکَ؛ اگر علی نبود شما هم خلق نمیشد. بعد میفرماید: وَ لَوْلا فاطِمَةُ لَما خَلَقْتُکُما؛ اگر فاطمه نبود شما نیز خلق نمیشدید. به مصداق آن حدیثی که خود پیامبر(ص) فرمودند: «حُسَیْنٌ مِنِّی وَ أَنَا مِنْ حُسَیْنٍ»، من از حسین(ع) هستم یعنی چه؟ این سخن به معنای آن است که حضرت فاطمه(س) فرزندی همچون امام حسین(ع) به دنیا آورده که او همه چیز خود را در طبق اخلاص قرار میدهد و منظور از آن ذبح عظیمی که در قرآن آمده و بعضی میگویند منظور حضرت یحیی(ع) و یا جدال با نفسی است که حضرت ابراهیم داشته(ع)، حضرت اباعبدالله(ع) است. این ذبح عظیم دلالتکننده به صعود به سوی خداست.
انتهای پیام