محمدرضا سنگری، محقق عاشورایی و نویسنده کتاب «آیینهداران کربلا» در گفتوگو با ایکنا از خوزستان درباره روحیه امید در شخصیت حضرت اباعبدالله(ع) گفت: منشأ امید در زندگی این است که فرد تکیهگاه مطمئنی داشته باشد و یأس و ناامیدی زمانی است که از چنین تکیهگاهی محروم و فرد چشمانداز روشنی پیش رویش نداشته باشد.
وی اظهار کرد: وقتی کسی تکیهگاهش خدای خودش باشد و به او اعتماد کند، چنین کسی در همه بحرانها، دشواریها، سختیها و مسائلی که بر او وارد میشود همیشه چهره آرامی خواهد داشت و آنها را به راحتی میپذیرد. شاید یک تشبیه ساده این مساله را بیشتر روشن کند. فرض کنید حوض یا ظرف کوچکی داریم و ما در این ظرف، سنگ کوچکی را رها میکنیم. این سنگ تا مدتی موج ایجاد میکند؛ اما اگر این سنگ کوچک را در دریا رها کنیم به سادگی گم میشود. حتی اگر کوهها را در اقیانوسها رها بکنند، موجی ایجاد میشود اما به سرعت اقیانوس به سمت آرامش خود پیش خواهد رفت.
سنگری گفت: انسانهای بزرگ اینطور هستند. کربلا و عاشورای حضرت اباعبدالله علیه السلام جایگاهی است که انسانها در سختیها و شداید آرامش دارند. به خصوص حضرت اباعبدالله(ع) به دلیل ارتباطی که با خدای خودش دارد و رضایی که در قلب خود نسبت به خدا دارد، در سختترین موقعیتها آرامش دارد.
مؤلف مجموعه «عاشورانگاران» ادامه داد: شنیدهایم که صبح عاشورا که کاملاً معلوم بود جنگ اتفاق میافتد و معلوم بود این جنگ در پی خود چه چیزهایی خواهد داشت؛ جدا شدن سرها، قطع شدن دستها، تاختن اسبها بر بدنها، آتش زدن خیمهها و ... امام اینها را پیشبینی میکردند. این مسائل پیش روی امام بود؛ آنها را میدید و میدانست که چه اتفاق میافتد. گفتهاند در این موقعیت امام دستهایش را بالا برد و دعا کرد. در این دعایی که کرد، کاملا معلوم میشود حضرت اباعبدالله الحسین(ع) روحی سرشار از امید دارد.
این روزها که بلای جدید ویروس کرونا جامعه ما را به اضطراب و نگرانی کشانده است، حتما این دعای امام حسین(ع) را زمزمه کنیم: «اللهم انت ثقتی فی کل کرب» در هر سختی که بر من وارد شود، اعتماد من به توست. «و رجائی فی کل شدة» وقتی رنج و شدتی، رویداد تلخی اتفاق میافتد، امید من تو هستی. «و انت لی فی کل امر نزل بی ثقه و عُدة» خدایا در هر امر سختی که برای من پیش بیاید، تو تکیه گاه و پشتوانه منی. سازوبرگ من تو هستی.
وی با بیان اینکه یأس و قنوط در وجود امام نیست، اظهار کرد: دعای امام چنین شروع میشود: «اَللَّهُمَّ اَنْتَ ثِقَتی فی کُلِّ کُرْبَة». توصیه میکنم این روزها که بلای جدید ویروس کرونا جامعه ما را به اضطراب و نگرانی کشانده است، حتما این دعای امام حسین(ع) را زمزمه کنیم: «اَللَّهُمَّ اَنْتَ ثِقَتی فی کُلِّ کُرْبَة» در هر سختی که بر من وارد شود، اعتماد من به توست. «وَ اَنْتَ رَجآئی فی کُلِّ شِدَّة» وقتی رنج و شدتی، رویداد تلخی اتفاق میافتد، امید من تو هستی. «وَ اَنْتَ لی فی کُلِّ اَمْر نَزَلَ بی ثِقَةٌ وَعُدَّةٌ» خدایا در هر امر سختی که برای من پیش بیاید، تو تکیه گاه و پشتوانه منی. سازوبرگ من تو هستی.
این محقق عاشورایی ادامه داد: بعد به پیشگاه الهی عرض میکند: «کَمْ مِنْ کَرْب یَضْعُفُ عَنْهُ الْفُؤادُوَ تَقِلُّ فیهِ الْحیلَةُ وَ یَخْذُلُ عَنْهُ الْقَریبُ وَ الْبَعیدُوَ یَشْمَتُ بِهِ الْعَدُوُّ وَ تُعْیینی فیهِ الاُْمُورُ اَنْزَلْتُهُ بِکَوَ شَکَوْتُهُ اِلَیْکَ راغِباً فیهِ عَمَّنْ سِواکَ» خدایا چه موقعیتهایی پیش میآید که انسان بی چاره میشود، تمام راهها بر او بسته میشود، دوستان هم انسان را رها میکنند. مانند موقعیتی که ما در آن هستیم. واقعاً خیلی دردناک است، ممکن است برای عزیز از دست رفتهای تشییع هم برپا نشود و مجلسی نباشد، در غربت دفن شود. در موقعیتهای سخت این چنینی که دشمن هم ممکن است زبان به سرزنش باز کند. امام عرض میکنند من در این موقعیت تنها به تو پناه میبرم، چون این تویی که رفع گرفتاری میکنی و دشواریها و رنجها را برطرف میکنی.
سنگری گفت: حضرت اباعبدالله(ع) در پایان عرضه میکنند: «فَأنْتَ وَلِیُّ کُلِّ نِعْمَة وَ صاحِبُ کُلِّ حاجَة وَ مُنْتَهی کُلِّ رَغْبَة». خدایا در این موقعیتها آخرین پناهگاه من تو هستی. وقتی امام در صبح عاشورا به چهره یارانشان نگاه میکنند و میبینند ساعتی دیگر بسیاری از این چهرهها را نخواهند دید، یا تا پایان روز همه به شهادت میرسند، با این حال چنین با خدای خود زمزمه میکنند و نشان دهنده آرامش است.
در کربلا گزارشگری به نام حمیدبن مسلم داریم که در سپاه دشمن بود. بخشی از اتفاقات کربلا را این شخص بعداً بیان کرده و در مقاتل و کتابهای تاریخ آمده است. او میگوید با شهادت هر یک از یاران، من احساس میکردم چهره امام آرامتر و شکفتهتر میشود. بعد قسم میخورد که من هرگز کسی را ندیدم که مثل حسین(ع) باشد، دوستانش شهید شده باشند و این قدر چهرهاش آرام باشد. حتی در قتلگاه چهره امام بسیار شکفته و آرام است و لبخند از گوشه لبان امام دور نمیشود.
نویسنده کتاب «آیینه داران کربلا» گفت: ما در کربلا گزارشگری به نام حمیدبن مسلم داریم که در سپاه دشمن بود. بخشی از اتفاقات کربلا را این شخص بعداً بیان کرده و در مقاتل و کتابهای تاریخ آمده است. او میگوید با شهادت هر یک از یاران، من احساس میکردم چهره امام آرامتر و شکفتهتر میشود. بعد قسم میخورد که من هرگز کسی را ندیدم که مثل حسین(ع) باشد، دوستانش شهید شده باشند و این قدر چهرهاش آرام باشد. حتی در قتلگاه چهره امام بسیار شکفته و آرام است و لبخند از گوشه لبان امام دور نمیشود.
سنگری با بیان اینکه کربلا آموزشگاه امید است، گفت: حضرت زینب(س) در غروب روز عاشورا که دیگر همه چیز را از دست داده است، برادران و فرزندانش شهید شدهاند، خیمهها را آتش زدهاند، بدنش تازیانه خورده، کودکان همه یتیم شدهاند و معلوم نیست فردا چه اتفاقی میافتد، در این موقعیت در پیشگاه الهی عرض میکند: «يَا عِمَادَ مَنْ لَا عِمَادَ لَهُ، يَا سَنَدَ مَنْ لَا سَنَدَ لَهُ» خدایا امید من به توست، من ناامید نیستم. این ویژگی فقط در شخصیت حضرت اباعبدالله(ع) و حضرت زینب(س) نیست، در یاران هم هست.
وی ادامه داد: مادر عبداللهبن عُمیر کلبی که نامش قمر است و همه شنیدیم بعد از شهادت فرزندش، سرش را به سمت او پرتاب کردند، برگشت و وقتی به پیشانی این سر بوسه زد و او را به میدان پرتاب کرد و گفت ما چیزی را که در راه خدا دادیم، پس نمیگیریم، خدمت حضرت اباعبدالله(ع) آمد و عرض کرد: «آقا در حق من دعا کنید، ناامید نشوم.» یعنی برای این بانو ناامیدی سختتر از داغ فرزند است.
سنگری در پایان با تأکید بر اینکه باید همیشه به ساحت پروردگار امیدوار باشیم، گفت: خداوند به روی کسی که امیدوار باشد، درها را باز میکند، به قول مولانا: «سوی تاریکی مرو، خورشیدهاست/کوی نومیدی مرو، امیدهاست.»
انتهای پیام