غفلت از حقیقت این خانه

قرآن کریم در آیات متعددی از جمله آیه ۲۶ سوره رعد، زندگی این دنیا را مقدمه و وسیله‌ای برای رسیدن به رزق حقیقی معرفی می‌کند: «اللَّهُ يَبْسُطُ الرِّزْقَ لِمَن يَشَاءُ وَيَقْدِرُ وَفَرِحُوا بِالْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا فِي الْآخِرَةِ إِلَّا مَتَاعٌ»: ﺧﺪﺍ ﺭﻭﺯی ﺭﺍ ﺑﺮﺍی ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ، ﻭﺳﻌﺖ ﻣﻰ‌ﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﺮﺍی ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ، ﺗﻨﮓ ﻣﻰ‌ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻧﺪگی ﺯﻭﺩﮔﺬﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ، ﺩﺭ ﺣﺎلی ﻛﻪ ﺯﻧﺪﮔی ﺩﻧﻴﺎ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﺧﺮﺕ ﺟﺰ ﻣﺘاعی ﺍﻧﺪﻙ ﻭ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﻧﻴﺴﺖ.

این آیات تلاش می‌کنند به انسان بیاموزند شخصیت خود را بیش از این جهان ترسیم کند. به فرموده علامه طباطبایی، زندگی این دنیا زمانی ﺣﻖ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ یک مقدمه ﻟﺤﺎﻅ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﺴﺐ ﺭﺯﻕ آخرت ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ بر عکس، دنیا با نظر استقلالی ﻟﺤﺎﻅ ﺷﻮﺩ، ﺧﻮﺩ یکی ﺍﺯ ﻣﺼﺎﺩﻳﻖ ﺑﺎﻃﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.

زیباترین و تاثیرگذارترین سخن‌ها بعد از کلام وحی و رسول الله(ص) درباره زندگی را باید در نهج‌البلاغه جستجو کرد. حضرت امیر المومنین(ع) در خطبه ۴۵ نهج‌البلاغه فرمودند: «وَ لاَ تَسْأَلُوا فِيهَا فَوْقَ اَلْكَفَافِ وَ لاَ تَطْلُبُوا مِنْهَا أَكْثَرَ مِنَ اَلْبَلاَغِ». بيش از كفاف و نياز خود از آن نخواهيد و بيشتر از آنچه شما را به مقصد می‌رساند طلب نكنيد. ایشان در نامه‌ای که به حضرت امام حسن مجتبی(ع) می‌نویسند چنین بیان فرمودند: «و انک فی قُلعه و دار بُلغه و طریق الی الآخرة». تو در منزلی هستی که باید از آن کوچ کنی و کنده شوی. در خانه‌ای هستی که به قدر ضرورت می‌توان از آن بهره گرفت و در راهی هستی که به سوی آخرت ختم می‌شود.

علما در شرح این سخن نوشته‌اند قصه دنیا، قصه آب گرمی است در مقابل تشنگی ما، آن چنان نیست که در عین رفع نیاز، جگر ما را هم خنک کند. پس باید به قدری از آن بخوریم که از تشنگی نمیریم.

کامله بوعذار، خبرنگار ایکنا خوزستان