روزهای دشوار آوارگان روزه‌دار روهینگیا در جزیره دورافتاده

به گزارش ایکنا؛ به نقل از عرب نیوز، هزاران پناهنده روهینگیایی ماه رمضان را با احساس تنهایی و انزوا در جزیره دورافتاده «باشان چار» در بنگلادش آغاز کرده‌اند. مقامات بنگلادشی در ماه‌های اخیر آنها را از اردوگاه‌های پرجمعیت کاکس بازار به این جزیره فرستاده‌اند.

با وجود انتقاد گروه‌های مدافع حقوق بشر و آژانس پناهندگان سازمان ملل در مورد آسیب‌پذیری این جزیره در برابر بدی آب و هوا و جاری شدن سیل در آن، از دسامبر سال گذشته بیش از 118 هزار و 500 مسلمان روهینگیا به این جزیره دور افتاده در خلیج بنگال منتقل شده‌اند.

در حالی که مقامات بنگلادشی بارها گفته‌اند كه انتقال آنها داوطلبانه بوده است، برخی از آنها می‌گویند كه به ویژه با فرارسیدن ماه رمضان دلتنگ اقوام و دوستان خود در کاکس بازار شده‌اند.

محمد علم، پناهنده 37 ساله روهینگیایی در باشان چار می‌گوید: در اینجا من احساس تنهایی می‌کنم، زیرا خواهران و برادرانم، والدینم و بسیاری از بستگانم در کاکس بازار زندگی می‌کنند. در طول ماه رمضان سال گذشته، همه ما با هم بودیم و دیدارهای خانوادگی به یادماندنی داشتیم.

وی تصریح کرد: اکنون من از طریق تلفن همراه با اعضای خانواده در ارتباطم اما نمی‌دانم چه زمانی می‌توانم دوباره با آنها ملاقات کنم.

خالده بیگم، مادر 20 ساله سه فرزند، روزهای ماه رمضان خود در این جزیره را دشوارتر از کاکس بازار می‌داند. او می‌گوید: من قبلاً به عنوان داوطلب در یک سازمان غیردولتی در کاکس بازار کار می‌کردم که در آنجا ماهیانه 150 دلار دریافت می‌کردم. علاوه بر کمک‌های امدادی، می توانستم با پولی که به دست می‌آوردم غذای مقوی به خانواده‌ام برسانم. در حال حاضر من هیچ درآمدی ندارم و در این ماه روزه‌داری نمی‌توانم برای خانواده‌ام غذای مناسب تهیه کنم.

وی افزود: ما برنج، عدس، روغن خوراكی، پیاز، شكر و غیره به عنوان کمک دریافت می‌كنیم. اما بچه‌ها می خواهند ماهی یا مرغ بخورند. بنابراین، گاهی اوقات بخشی از کمک‌های دریافتی خود را به بازار محلی می‌فروشم و سعی می‌کنم ماهی بخرم.

محمد اسد 37 ساله که با هشت نفر از اعضای خانواده خود به باشان چار نقل مکان کرد، می‌گوید که تهیه غذای سالم برای آنها به یک نگرانی بزرگ در ماه رمضان تبدیل شده است.

وی افزود: در سالهای گذشته، ما در ماه رمضان انواع کمک‌های غذایی را دریافت می‌کردیم و مقدار آنها نیز کافی بود. ما می‌توانستیم با فروش مقداری از کمک‌ها، برخی موارد ضروری دیگر را از بازار محلی خرید کنیم. اما اکنون ما کمک کمتری دریافت می‌کنیم که این امر خانواده من را به سختی دچار می‌کند.