دغدغه آموزشیاران نهضت سوادآموزی و امید بودن یا نبودن

آینده‌ای نامعلوم آن هم در حیطه کار آموزشیاران نهضت سوادآموزی باعث شد تا به‌پای درد و دل‌های آموزشیاری بنشینم که سدی در برابر آرزو‌ها و امید‌های زندگیش قرار گرفته، زخم‌هایی کهنه که دهان باز کرده و برخی بر رویش نمکی می‌پاشند که به ناچار باب گفت‌وگو را باز کرده تا مسئولان توجه کنند و برای این مشکل راهگشا باشند.

کریمی، آموزشیار تک‌دوره نهضت سوادآموزی از استان آذربایجان شرقی در گفت‌وگو با ایکنا از کرمانشاه با اشاره به مشکلات حیطه کار و فعالیتش، اظهار کرد: سال ۸۵ با تمام توان پای تخته سیاه سعی کردم تا انسانیت و صداقت را به سوادآموزانی که در کشاکش مشکلات و ناملایمات زندگی امید به سوادآموختن داشتند، بیاموزم.

وی با دلهره و نگرانی که در صدایش موج میزد، ادامه داد: پس گذشت ۱۵ سال که تمام دلهره‌های دنیا را برایم خلاصه می‌کند در این روز‌ها برای داشتن حقی تلاش می‌کنم که برایش زحمت کشیده‌ام، اما به ناحق از ادامه راه برای رسیدن به سرمنزل مقصود که کار و خدمت در مقام معلم است باز ماندم. این تمام آرزویی است که دارم و آن آموختن به فرزندان این آب و خاک است.

وی در پاسخ به اینکه چرا از سال ۸۵ پیگیر فعالیتش نبوده که امروز با این مشکلات دست و پنجه نرم نکند، بیان کرد: یکی از بزرگترین مشکلاتی که باعث شد دیگر به همکاری با نهضت ادامه ندهم بیماری و پس از آن مرگ دخترم بود که دنیا را برای من تیره و تار کرد.

کریمی پس از سکوتی چند دقیقه‌ای به گفت‌وگوی خود اینچنین ادامه داد: پس از ماجرای مرگ فرزندم با گذشت چهار سال از آن تجربه تلخ دوباره حس کردم که می‌توانم به جامعه بازگردم و دوباره کار و تلاشم را از سر بگیرم از این‌روی برای ادامه فعالیت به نهضت شهرستان مراجعه و مسئولین با ذکر این مطلب که کلاس نداریم و نمی‌توانی فعالیت کنی آب پاکی بر روی دستانم ریختند، تلاش بسیاری کردم و به نقطه‌ای که واژه «غیرفعال» بود رسیدم، از آن روز تا امروز تلاشی چهارساله را برای فعالیت دوباره آغاز کردم، چندین‌بار تهران رفتم و گفت‌وگو کردم، اما به نتیجه نرسیدم، از شما می‌خواهم تا صدایم را به مسئولان استان آذربایجان شرقی به‌ویژه نماینده استان در مجلس شورای اسلامی برسانید که برطبق مصوبه معلمان «سال ۹۵» مجلس شورای اسلامی باید حق‌التدریس و پس از آن جذب آموزش و پرورش می‌شدیم که متأسفانه این اتفاق نیفتاده و امروز از نماینده استان در مجلس شورای اسلامی عاجزانه تقاضای پیگیری و کمک دارم.

این آموزشیار نهضت سوادآموزی با اشاره به اینکه دیگر توان مفهوم واژه صبر را ندارد، گفت: چگونه در کشاکش مشکلات زندگی برای اینکه خرج ۲ فرزند و شوهر بیمارم را بدهم صبور باشم، تمام امیدم به این شغل است و عاجزانه از مسئولان می‌خواهم فرصتی دهند تا بتوانم به کار و فعالیت بازگردم و این امر را دور از ذهن نمی‌دانم چرا که شدنی است.

وی با اشاره به اینکه حق‌التدریس شدن بر طبق قانون و مصوبه سال ۹۵ تنها چاره کار افرادی با شرایط اوست، افزود: اینک در دوراهی بیم و امید قرار گرفته‌ایم، امید از آن جهت که روزنه امیدواری به‌نام مصوبه سال ۹۵ داریم و بیم از آن جهت که بند‌هایی به مصوباتی که روزنه امید را دلمان باز کرده‌اند، اضافه نشود و مانع تراشی نکنند.

 این مربی تصریح کرد: اینک که ۴۰ سال از زندگیم می‌گذرد دیگر زمانی برای از دست دادن ندارم و باید راهی برایمان باز کنند که بتوانیم به عرصه کار باز گردیم و آرامش به ذهن و روانمان باز گردد.

کریمی بار دیگر با درخواست از مسئولان امر برای رسیدگی به موضوع کاریش، گفت: مگر مصوبه مجلس شورای اسلامی حکم قانون را ندارد و نباید بدون قید و شرط به اجرا درآید.

وی در پایان تأکید کرد: راه آموختن علم و دانش به فرزندان این آب و خاک را دوست دارد و گواه این ادعا تلاش ۵ ساله و نشستن چین و چروک بر پیشانیش برای رسیدن به نتیجه است.

در پایان باید گفت اگر با نگاهی منصفانه به موضع نگاه کنیم، آموزشیارانی که در عرصه سوادآموزی تلاش کرده‌اند دارای حقوقی هستند و انتظار دارند این حق و تلاش آن‌ها دیده شود و پس از چند سال انتظار به چرخه کار و تلاش و آموزش باز گردند.