بعثت تو منت خدا بر ما بود
در وصفت چه بگوییم که منتخب خدایی هستی که خالق عالمیان است؛ همان خدا وقتی به تو رسید تو را به حضور خواند و آسمان‌های هفت گانه را به تو نشان داد و تو را به مقام قاب قوسین رساند.
در وصفت چه بگوییم که منتخب خدایی هستی که خالق عالمیان است؛ خدایی که با موسی با خلق صوتی از آتش سخن گفت و به او امر کرد که نعل خود را خلع کن که وادی که من در آن سخن بگویم وادی مقدسی است؛ خدایی که تجلیش را برای حضرت ابراهیم در مسجد خیف و برای اسحاق در چاه شیع و برای یعقوب در بیت ایل جلوه گر کرد.
همان خدا وقتی به تو رسید تو را به حضور خواند و آسمان‌های هفت گانه را به تو نشان داد و تو را به مقام قاب قوسین رساند، اما صوتش را مانند صوت تنها حبیبت علی علیه السلام جلوه گر کرد.
تو که هستی؟ که هیچ پیامبری به تو نرسید و هیچ جانشین پیامبری به جایگاه جانشین تو نخواهد رسید. آمدنت را موسی در تورات و عیسی در انجیل نوید بخشیده بود: «و اِذْ قالَ عیسَی اْبْنُ مَرْیَمَ یا بَنی اِسْرائیلَ اِنّی رَسوُلُ اْللّهِ اِلَیْکُمْ مُصَدِّقاً لِما بَیْنَ یَدَیَّ مِنَ اْلتَوْراتِ وَ مُبَشِّراً بِرسُولٍ یَأْتی مِنْ بَعْدی اِسْمُهُ اَحْمَدْ فَلَمّا جاءَهُمْ بِالْبَیِّناتْ قالوُا هذا سِحْرٌ مُبینْ»
تو در آسمان‌ها شناخته‌تر بودی تا در زمین. اما در زمین دو یار و دو همنشین داشتی که مانند کوه پشت تو بودند و آن دو یکی مولود کعبه و دیگری سید البطحاء بود.
بعثت تو منت خدا بر سر ما بود. تو چنان ملاحتی داری که تمام امم دوست دارند تو منت بر آنها باشی. به راستی چه منتی از این بهتر و احلاتر. «لَقَدْ مَنَّ الّلهُ عَلَی الْمُؤمِنینَ اِذْ بَعَثَ فیهِمْ رَسولاً مِنْ اَنْفُسِهِمْ یَتْلوُا عَلَیْهِمْ ایاتِهِ وَ یُزَکیهِمْ وَ یُعَلِّمُهُمُ الْکِتابَ وَ الْحِکْمَةَ».
از دلت که نگویم چه دل مهربانی داشتی. تنها پیامبری که حریص در هدایت امت خدا بود تا جایی که نزدیک بود جان خود را از دست دهد و خداوند لعل باخع نفسک به او فرمود: «فَلَعَلَّکَ باخِعٌ نَفْسَکَ عَلی ءاثرِهِمْ اِنْ لَمْ تُؤْمِنواْ بِهذا اْلْحَدیثْ أَسِفا».
هیچگاه برای خود چیزی نخواستی و برای خود مصلحت اندیشی نکردی. امر خدا را هر آنچه بود انتقال دادی: «وَ ما یَنْطِقُ عَنِ الْهوی اِنْ هُوَ اِلاّ وَحْیٌ یُوحی».
اگر چه تمام عالمیان به تو مدیون و هدایت تمام بشریت به محتاج ولی هیچ گاه از کسی چیزی نخواستی و طلبی نکردی: «قل لا أسألُکُم علیهِ أَجراً إِلاّ المَوَدَّةَ فیِ القُربی» تو احترام به اهل بیتت را اجر خود دانستی و اما اگر کسی بخواهد بداند که چگونه اجرت را دادند ابتدا نگاهی به سقیفه و سپس نگاهی به کربلا کند.
حجت الاسلام محمدصادق فرزام، مدرس حوزه و دانشگاه
انتهای پیام
