دوستشان می‌دارم
ای گناهکاران! اگر بنا دارید رجوع کنید به سوی خدا، اکنون توبه کنید. تا «حَضَرَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ» نشده است، برگردید. خدا لطف کرده است. فرموده اگر معصیت کردید باز هم بیایید و علاوه بر فتح باب توبه می‌فرماید: دوستشان هم می‌دارم: «إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ».
علامه شیخ جعفر شوشتری، از علمای برجسته خوزستان است که در حدود ۱۵۰ سال پیش می‌زیست. او صاحب کتاب معروف «خصائص الحسینیه» است. شیخ عباس قمی درباره مقام علامه شیخ جعفر شوشتری می‌نویسد: «جلالت شأنش زیاده از آن است که ذکر شود.»
برخی پژوهشگران معاصر درباره کلام تأثیرگذار شیخ شوشتری نوشته‌اند: «به‌طور کلی شیوه شیخ سخن گفتن با دل‌هاست و به همین دلیل، کشش ویژه‌ای در کلام اوست.» (سنگری، عاشورا‌نگاران، ج ۲، ص ۵۲، ۶۸ و ۶۹). همچنین گفته شده بخشی از اطلاعاتی که در کتاب‌های آیت‌الله شیخ جعفر شوشتری موجود است، محصول الهام‌های او هستند.
مرحوم حاج شیخ جعفر، در سال ۱۲۳۰ هجری قمری شوشتر متولد شد و پس از خواندن مقدمات و ادبیات به نجف اشرف مهاجرت کرد و در این شهر و همچنین در کربلا از محضر علمای آن دوران بهره برد و چند سالی نیز از درس شیخ مرتضی انصاری استفاده کرد.
شیخ جعفر شوشتری بعد از بازگشت به شوشتر مرجع تقلید مردم خوزستان شد. او در سال ۱۳۰۳ هجری قمری یعنی در ۷۳ سالگی وفات یافت و پیکر او در نجف اشرف به خاک سپرده شد.
نسخه‌های خطی برخی از منابر شیخ جعفر شوشتری هنوز چاپ نشده است. از این نسخه‌ها قطعات کوتاهی انتخاب شده است که در ایام ماه رمضان برای نخستین بار در ایکنای خوزستان انتشار می‌یابد.
نقل توبه بود که یکی از حالات احتضار، انقطاع حکم توبه است که وقتی معاینه شد توبه سودی ندارد. تا چیزی ندیده است توبه‌اش قبول است، اما از امر آخرت اگر چیزی دید توبه‌اش قبول نمی‌شود.
ای گناهکاران! اگر بنا دارید رجوع کنید به سوی خدا، الآن توبه کنید. تا «حَضَرَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ» نشده است، برگردید.
ای کسانی که «وَاتَّخَذْتُمُوهُ وَرَاءَكُمْ ظِهْرِيًّا» (هود، 92) خدا را گذاشته و شیطان را گرفته‌اید، بنا دارید برگردید. خدا لطف کرده است. فرموده اگر معصیت کردید باز هم بیایید. هر گناهی به غیر از شرک او قابل آمرزیدن است. می‌آمرزد، لکن «لمن یشاء».
علاوه بر فتح باب توبه می‌فرماید: دوستشان هم می‌دارم: «إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ» (بقره، 222). وحی فرمود به ملائکه گفتند: «قَالُوا أَتَجْعَلُ فِيهَا مَنْ يُفْسِدُ فِيهَا وَيَسْفِكُ الدِّمَاءَ؟» ما تسبیح می‌کنیم، همه عبادات را ما به جا می‌آوریم: «قَالَ إِنِّي أَعْلَمُ مَا لَا تَعْلَمُونَ» (بقره، 30).
در بعضی از احادیث قدسیه است: «اَنینُ المُذنبینَ اَحَبُّ اِلَّی مِن تسبیحِ المُسبِّحین»
انتهای پیام
