رحمتی که شعاعش فراگیر است
در یکی از فرازهای مناجات امیرالمومنین(ع)، «الله» با صفت «رحمان» یا بخشاینده یاد شده که غیر از خداوند به هیچ‌کس دیگری اطلاق نمی‌شود، زیرا اوست که شعاع رحمتش همه چیز را فراگرفته و بر همه گسترش یافته است.
به گزارش ایکنا از خوزستان، محمود حمیداوی، مدرس قرآن، امروز ۲۱ فروردین در برنامه مجازی شرح مناجات امیرالمؤمنین(ع) گفت: امیرالمؤمنین(ع) در مناجات بیست و سوم می‌فرماید: «مولایَ یا مَولای، انتَ الْکبیرُ وَ اَنَا الصّغیرُ و هَلْ یَرحَمُ الصّغیرَ اِلاّ الْکَبیر»: مولای من، تو بزرگ هستی و من کوچکم؛ چه کسی غیر از بزرگ بر کوچک رحم می‌کند؟
وی ادامه داد: در این فراز «اللّه» با صفت بزرگ معرفی شده و به معنای آن است که خداوند عظیم و جلیل و متکبر است و بزرگ‌تر از آن است که درباره بندگانش ظلم کند. کبیر به معنی بزرگ مطلقی است که نه حدی برای بزرگی او وجود دارد و نه نهایتی برای عظمت و حکومتش متصور است و در وجودش اثری از ضعف و کوچکی نیست و او در ذات و صفاتش بزرگ است.
بیشتر بخوانید:
حمیداوی گفت: صفت کبیر در آیاتی از قرآن برای پروردگار ذکر شده است که وصف خداوند را نسبت به هر کمال وجودی بیان می‌کند. در این آیات، واژه «کبیر» با معانی متفاوتی ذکر شده است، اما همه بیانگر این است که خداوند بزرگی است که از او بزرگ‌تر نیست و او در صفات خویش با عظمت است و شریکی ندارد و بر همه چیز توانا است. در این فراز، انسان با صفت «کوچک» معرفی شده که این کوچکی و حقارت و خواریِ انسان در نقطه مقابل عظمت کبریایی اللّه قرار دارد.
این مدرس قرآن کریم افزود: در ادامه مناجات می‌خوانیم: «مولایَ یا مَولای، انتَ الرّحمانُ وَ اَنَا الْمَرحومُ و هَلْ یَرْحَمُ الْمَرحومَ اِلاّ الرّحمان»: مولای من، تو بخشاینده هستی و من بخشیده شده‌ام؛ چه کسی غیر از بخشاینده بر بخشیده شده رحم می‌کند؟ در این فراز، اللّه با صفت «بخشاینده» یاد شده که غیر از خداوند به هیچ کس دیگری اطلاق نمی‌شود، زیرا اوست آنکه شعاع رحمتش همه چیز را فراگرفته و بر همه گسترش یافته است.
وی بیان کرد: امیرالمؤمنین(ع) در بیان صفت رحمان برای خدا فرمود: «صفت رحمان برای خدایی است که با وسعت رزقِ ما، رحمت خود را نازل می کند». رحمان به معنای رحمت پروردگار در ارزاق و اسباب و معاش است و شامل مؤمن و کافر و شایستگان و نابکاران می‌شود؛ اما صفت «رحیم» از سوی خداوند فقط شامل مؤمنان می‌شود. در این فراز، انسان با صفت «بخشیده شده» یاد شده و به معنای کسی است که مورد رحمت خداوند قرار گرفته است.
حمیداوی گفت: امام در فراز بیست و ششم عرضه کردند: «مولایَ یا مَولای، انتَ السلطانُ وَ اَنَا الْمُمْتَحَنُ و هَلْ یَرحَمُ الْمُمْتَحَنَ اِلاّ السلُطان»: مولای من، تو قدرتمند هستی و من گرفتار آزمایشم؛ چه کسی غیر از قدرتمند بر (بنده) گرفتار آزمایش رحم می‌کند؟ در این فراز، «اللّه» با صفت «قدرتمند» معرفی شده که به معنای توانایی در تسلط و چیره شدن بر همه چیز است. حجت و دلیل نیز سلطان نامیده شده، زیرا ناگهان بر دل‌ها و اندیشه‌ها می‌رسد و غلبه می‌کند، از این‌رو است که مظهر سلطه الهی، حجت‌های او هستند که با دلیل و برهان بر قلب‌ها و اندیشه‌ها، و با شمشیر و اقتدار ظاهری _ در روز رجعت_ بر جسم‌ها سلطنت می‌کنند.
وی ادامه داد: در این فراز، انسان با صفت «گرفتارِ آزمایش» یاد شده و خداوند در این‌باره فرموده است: «آنها همان کسانی هستند که پروردگار قلب‌هایشان را با تقوا امتحان کرده است». «مَمْتَحَن» یعنی کسی که با رنج‌ها و مصیبت‌ها و امتحان‌ها، آزمایش شده و می‌شود و در همان حال تصفیه، تهذیب و خالص شود. در این فراز انسان با اقرار به سلطنت مطلق الهی از او یاری می‌طلبد تا در این امتحان سربلند باشد.
انتهای پیام
