مروری بر سیره یک مبلغ قرآن
آیت‌الله آقا سیدعبدالسلام آل طیب(ره) نه تنها در خلوت خویش با قرآن کریم مأنوس بود، بلکه کتاب وحی را به صحنه اجتماع آورد و دلیل حضور جمعیت مشتاق پای منابر معظم له این بود که این مبلِّغ، ابتدا خود به آیات الهی عمل می‌کرد و سپس دیگران را به حرکت در مسیر سعادت دعوت می‌نمود.
ماه مبارک رمضان، فرصتی خاص برای نزدیک شدن به پروردگار متعال است. برای این پیوند ویژه، مخلوق باید به عظمت و مهر خالق خویش معرفت پیدا کند تا بتواند ماه رمضان المبارک را برای خود ماه منحصر به فردی قرار دهد. تلاوت قرآن و مطالعه کلمات گهربار اهل بیت(ع) بهترین راه برای کسب توحید و حرکت در مسیر رستگاری است.
در عصر غیبت کبری، برای بهره‌مندی از کلام وحی در قالب تفسیر و نیز سیره و کلمات صحیح اهل بیت(ص) نیازمند آن هستیم که در محضر عالمان قرآنی زانوی ادب و تعلیم بر زمین زده و از رهپویان کلام الله کسب فیض کنیم. ماه مبارک رمضان همچنانی که بهار قرآن است، فصل یاد کردن از فقهایی است که عمر خویش را صرف تلاوت، تفسیر و تبلیغ قرآن نموده‌اند. از جمله بزرگانی که عمر مبارکشان را وقف تبلیغ کلام وحی و سیره خاندان عترت نمود، آیت‌الله آقا سیدعبدالسلام آل طیب(قدس سره الشریف) است و ما در این مجال کوتاه به برخی از زوایای قرآنی این عالم ربانی خواهیم پرداخت.
تولد و استادان معظم‌له
حضرت آیت‌الله آقا سیدعبدالسلام آل طیب (رضوان الله تعالی علیه) فرزند فاضل باتقوا سیدمحمدتقی(ره) و از نوادگان علامه شهیر و محدث کبیر آیت‌الله العظمی سید نعمت‌الله جزایری(قدس سره الشریف) است و در ماه مبارک رمضان سال ۱۳۳۰(ه.ق) در بیت فقاهت و تقوا و در شهر دارالمؤمنين شوشتر دیده به جهان گشود. پس از سپری نمودن تحصیلات ابتدایی در محضر والد مکرم خویش، سطوح نهایی را در حضور برادر بزرگ خود، فقیه مقدس و علامه نحریر آیت‌الله العظمی آقا سیدمحمدمهدی آل طیب و آیت‌الله العظمی شیخ محمدکاظم شوشتری به پایان رساند و پس از آن به دزفول مهاجرت کرده و در کرسی تدریس آیت‌الله العظمی حاج شیخ محمدرضا دزفولی(طاب ثراه) شرکت جست و به درجه اجتهاد نائل آمد.
معظم‌له از حضرات آیات عظام آقا سیدمحمدمهدی آل طیب، حاج شیخ محمدرضا معزی دزفولی، حاج شیخ محمدعلی معزی دزفولی و حاج شیخ محمدکاظم شیخ(ره) اجازه اجتهاد دریافت نمود. آیت‌الله العظمی آقا سید محمدحجت کوه کمره ای(ره) پس از مطالعه حاشیه آیت‌الله آقا سیدعبدالسلام آل طیب(ره) بر «عروة الوثقى»، در تأييد مقام علمى معظم‌له بيانى نگاشتند که از اجازه اجتهاد والاتر و بالاتر است.
بیشتر بخوانید
آن فقید سعید حتی در مسافرت هم دست از فعالیت‌های علمی نمی‌کشید و در سفرهایی که به نجف اشرف، مشهد مقدس و قم مقدسه داشت با حضرات آیات عظام: اصفهانی، خوئی، حکیم، حجت، بروجردی، صدر، میلانی، گلپایگانی، نجفی مرعشی و امام خمینی(رضوان الله علیهم اجمعین) مذاکرات علمی داشتند. معظم‌له در حوزه علمیه شوشتر دارای کرسی درس و بحث پویایی بودند. از جمله شاگردان ایشان حضرات آیات و حجج اسلام: حاج سیدمحمدحسن مرعشی شوشتری، حاج سیدمحمدجزائری و حاج سیدهاشم حسن‌زاده (رحمت الله علیهم اجمعین) بودند.
منابر قرآنی
حضرت آیت‌الله آقا سیدعبدالسلام آل طیب(ره) نه تنها در منزل و خلوت خویش با قرآن کریم مأنوس بود و كلام الله مجيد را فراوان تلاوت می‌کرد، بلکه کتاب وحی را به صحنه اجتماع آورد و منابر ایشان تفسیر قرآن مبتنی بر سیره و تاریخ ائمه هدی(ع) بود. ایشان در ارشاد جامعه بر پایه قرآن اهتمام جدی داشتند و منابر معظم‌له در ماه مبارک رمضان و نیز مقتل خوانی دوازده شب اول ماه محرم در مسجد آل طیب شوشتر بی نظیر بود.
آن چنان منابر ایشان گیرا، گرم و مؤثر بود كه نه تنها فضای مسجد یاد شده بلکه خیابان‌های اطراف آن مملو از جمعیت می‌شد و مؤمنين مشتاقانه در مسجد و محوطه اطراف مسجد آل طیب شوشتر حضور پیدا می‌کردند تا کلمات وحی گونه آیت‌الله آل طیب(ره) را شنیده و به آن جامه عمل بپوشانند. دلیل حضور این جمعیت مشتاق چیزی جز آن نبود که معظم‌له قبل از آنی که آیات قرآن را برای مردم تفسیر نموده و از مصائب اهل بیت(ع) برای جامعه ایمانی روضه خوانی کنند، ابتدا خود به آیات الهی عمل می‌کرد و سپس دیگران را به حرکت در مسیر سعادت دعوت می‌نمود و این حقیقتی بود که آن فقیه فرزانه از رئیس مذهب شیعه، امام جعفرصادق(ع) آموخته بودند که آن حضرت فرمودند: «کونوا دعاة إلی الله بغیر ألسنتکم؛ [مردم را] با غیر زبان‌هایتان به خدا دعوت کنید.» (کافی، ج٢، ص٧٨) پس چرا کلام چنین عالمی مستمعین خویش را منقلب نسازد؟
از منابر آن بزرگوار چه در حال حیات و چه پس از وفات ایشان کراماتی مشاهده شده است که خود محتاج فرصت دیگری است. آیت‌الله آقا سیدعبدالسلام آل طیب، از هر فرصتی در قالب منبر برای نشر معارف قرآنی تلاش نمود و قلب مؤمنين را همچون سرزمین آماده کشت می‌دانست و به مجرد اینکه چنین جمع آماده‌ای را در محضرش می‌یافت، آنان را با توصیه‌ای از قرآن و یا روایات مستفیض می‌نمود و معمولا آیات اخلاقی و اجتماعی را برای مؤمنين تفسير می‌نمود و مردم را انذار داده و در عین حال از رحمت الهی مأيوس نمى‌نمود. هنوز افرادی که منابر آن مبلغ سعادت را درک کرده بودند از بی نظیر بودن مجالس و منابر معظم‌له در دوازده شب اول و در ماه مبارک رمضان سخن بر زبان جاری می‌کنند و صوت منابر ایشان هنوز در میان شیفتگان حقیقت دست به دست می‌شود و مردم علاوه بر شنیدن مجدد سخنان مبتنی بر قرآن آن سید شریف الحسب و النسب، خاطرات ایام شباب را از آن مجالس در ذهن خود تداعی می‌کنند. آن فقیه حسینی هیچگاه منابر خود را دارای تاریخ مصرف ننمود و در دوران طاغوت هیچ گاه رژیم پهلوی را دعا نکرد و با حضرت امام خمینی(ره) رفاقت دیرینه‌ای داشت.
زمانی که در دوران رضاخان از معظم‌له برای تدریس در دانشگاه دعوت شد، ایشان این دعوت را رد نموده و هدف خویش از درآمدن به کسوت روحانیت را خدمت به منبر سیدالشهدا(ع) اعلام نمود. به راستی ایشان مجتهدی بود که به جز نشر معارف دین و آشنایی مردم با قرآن و عترت هدف دیگری را دنبال نکرد و تا آخرین لحظه از عمر شریف خویش دست از این هدف والا برنداشت.
خبری که دل‌ها را داغدار کرد
آیت‌الله آقا سیدعبدالسلام آل طیب، همچون پدری مهربان با مردم برخورد می‌نمود. او صاحب کمالات نفسانیه بود و فقیهی بود که با آن همه فضل علمی، افتخار خود را نشر معارف دین در قالب منبر می‌دانست. مردم نیز به این شخصیت والامقام عشق می‌ورزیدند، به طوری‌که بسیاری از مؤمنين و رزمندگان هشت سال دفاع مقدس داشتن عکس یادگاری با معظم‌له را برای خود بالاترین میراث معنوی می‌دانند. سرانجام این جلوه علم و عمل، جامع فقاهت و فن وعظ و خطابه و تأليف پس از عمری مجاهدت و مردم دارى در فجر روز جمعه اول شعبان المعظم ۱۴۰۶ هجری قمری، مطابق با ۲۲ فروردین ۱۳۶۵ هجری شمسی دارفانی را وداع گفت و به اجداد طاهرینش پیوست.
شهر شوشتر و شهرهای همجوار در تشییع پیکر مطهر آن عالم ربانی یک پارچه عزادار شده و دسته‌های عزاداری به خیابان‌ها آمده و پیکر پاک فقیه حسینی آیت‌الله آقا سیدعبدالسلام آل طیب(ره) را تا مقام صاحب الزمان(عج) شوشتر بدرقه نمود. با توجه به اینکه علامه محقق آیت‌الله العظمی حاج شیخ محمدتقی شیخ شوشتری (قدس الله نفسه الزکیه) دارای ضعف مزاج بوده و بسیار از ماجرای ارتحال آیت‌الله آقا سیدعبدالسلام آل طیب(ره) متأثر بودند ولى بنا به پیشنهاد ایشان نماز را بر پیکر مطهر آن مجتهد مبلغ اقامه کردند و سپس پیکر معظم‌له را چون گوهری کم نظیر در یکی از شبستان‌های مقام صاحب الزمان(ع) به دل خاک سپردند.
ماه مبارک رمضان فرصتی برای یادکردن از اساطین ذی قیمتی است که عمر شریفشان را در راه نشر معارف قرآن برمبنای سیره اهل بیت(ع) سپری کردند و حال این ما هستیم و یادکردن از اسوه‌هایی که برای اعتلای آموزه‌های وحیانی مجاهدت نمودند و حق عظیمی بر ذمه جامعه دینی دارند.
امین بهرامی(شریعت شوشتری)
انتهای پیام
