گویا خدا از دل بعضی‌ها بیرون رفته است
نفسی که می‌کشی ثواب تسبیح دارد و دعای روزه‌دار مستجاب است. این نفس‌ها را کی به تو داده است؟ دولت‌ها به شما دادند؟ بیست و یک هزار و ششصد نفس، که در هر نفس ثواب تسبیحی نوشته می‌شود. باری، منظور از این کلمات، این است که خدا از دل بعضی‌ها گوییا بیرون رفته است. هر که شک دارد، یقین کند و هر که یقین دارد، بالاتر برود.
علامه شیخ جعفر شوشتری، از علمای برجسته شوشتر و خوزستان است که در حدود 150 سال پیش می‌زیست. او صاحب کتاب معروف «خصائص الحسینیه» است. شیخ عباس قمی درباره مقام علامه شیخ جعفر شوشتری می‌نویسد «جلالت شأنش زیاده از آن است که ذکر شود.»
برخی پژوهشگران معاصر درباره کلام تأثیرگذار شیخ شوشتری نوشته‌اند «به‌طور کلی شیوه شیخ سخن گفتن با دلهاست و به همین دلیل، کشش ویژه‌ای در کلام اوست.» (سنگری، عاشورا نگاران، ج ۲، ص ۵۲، ۶۸ و ۶۹). همچنین گفته شده بخشی از اطلاعاتی که در کتاب‌های آیت‌الله شیخ جعفر شوشتری موجود است، محصول الهام‌های او هستند.
مرحوم حاج شیخ جعفر، در سال ۱۲۳۰ هجری قمری شوشتر متولد شد و پس از خواندن مقدمات و ادبیات به نجف اشرف مهاجرت کرد و در این شهر و همچنین در کربلا از محضر علمای آن دوران بهره برد و چند سالی نیز از درس شیخ مرتضی انصاری استفاده کرد. او بعد از بازگشت به شوشتر مرجع تقلید مردم خوزستان شد. او در سال ۱۳۰۳ هجری قمری یعنی در ۷۳ سالگی وفات یافت و پیکر او در نجف اشرف به خاک سپرده شد.
نسخه‌های خطی برخی از منابر شیخ جعفر شوشتری هنوز چاپ نشده است. از این نسخه‌ها قطعات کوتاهی انتخاب شده است که در ایام ماه رمضان برای نخستین بار در ایکنای خوزستان انتشار می‌یابد.
می‌فرماید: ای بندگان من! اگر روزه‌دار بخوابید، هم عبادت است. خواب روزه دار عبادت است. نفس او تسبیح است. عمل او مقبول و دعایش مستجاب است.
نفسی که می‌کشی ثواب تسبیح دارد و دعای روزه‌دار مستجاب است. این نفس‌ها را کی به تو داده است؟ دولت‌ها به شما دادند؟ بیست و یک هزار و ششصد نفس، که در هر نفس ثواب تسبیحی نوشته می‌شود.
باری، منظور از این کلمات، این است که خدا از دل بعضی‌ها گوییا بیرون رفته است. هر که شک دارد، یقین کند و هر که یقین دارد، بالاتر برود. زیرا که بعضی می گویند راه امن است. در حالی که ائمه(ع) می‌گویند راه خوف است.
شب قدری در این ماه قرار داده است که عبادت در آن شب، بهتر از هزار ماه است. گاهی دوهزار باشد.
از آن جمله فرموده که در ماه مبارک هر کس یک نفر روزه دار را افطار بدهد، از برای او مثل ثواب او در عبادت می‌نویسند، و از عبادت او هم کم نمی‌شود و از خزانه‌اش کم نمی‌آید. خدا قرار داده گرسنه را سیر کنی. حال متداول شده است یک بشقاب حلوا یا یک حبه خرما. می‌گردد، می‌گردد، در جماعت‌ها، به هر کس یک دانه خرما یا یک شربت آب می‌دهد.
این که فرموده است: «ولو بنصف تمرة» یا «بشربة ماء»، از این جهت است که بعضی از اصحاب فقیر بوده‌اند، حضرت وصف افطار داران را فرمود. بعضی عرض کردند: از برای ما ممکن نمی شود. حضرت فرمود: هر چه ممکن شود، اگر چه یک شربه شیر باشد یا یک شربه آب باشد.
اینها ریشخند بازی است؟! همه را به یک نفر بده. اقلا یک نفر را سیر کن.
انتهای پیام
