جان‌ خود را از حبس دربیاورید

علامه شیخ جعفر شوشتری، از علمای برجسته شوشتر و خوزستان است که در حدود 150 سال پیش می‌زیست. او صاحب کتاب معروف «خصائص الحسینیه» است. شیخ عباس قمی درباره مقام علامه شیخ جعفر شوشتری می‌نویسد «جلالت شأنش زیاده از آن است که ذکر شود.»

برخی پژوهشگران معاصر درباره کلام تأثیرگذار شیخ شوشتری نوشته‌اند «به‌طور کلی شیوه شیخ سخن گفتن با دلهاست و به همین دلیل، کشش ویژه‌ای در کلام اوست.» (سنگری، عاشورا نگاران، ج ۲، ص ۵۲، ۶۸ و ۶۹). همچنین گفته شده بخشی از اطلاعاتی که در کتاب‌های آیت‌الله شیخ جعفر شوشتری موجود است، محصول الهام‌های او هستند. 

مرحوم حاج شیخ جعفر، در سال ۱۲۳۰ هجری قمری شوشتر متولد شد و پس از خواندن مقدمات و ادبیات به نجف اشرف مهاجرت کرد و در این شهر و همچنین در کربلا از محضر علمای آن دوران بهره برد و چند سالی نیز از درس شیخ مرتضی انصاری استفاده کرد. او بعد از بازگشت به شوشتر مرجع تقلید مردم خوزستان شد. او در سال ۱۳۰۳ هجری قمری یعنی در ۷۳ سالگی وفات یافت و پیکر او در نجف اشرف به خاک سپرده شد.

نسخه‌های خطی برخی از منابر شیخ جعفر شوشتری هنوز چاپ نشده است. از این نسخه‌ها قطعات کوتاهی انتخاب شده است که در ایام ماه رمضان برای نخستین بار در ایکنای خوزستان انتشار می‌یابد.

ایها الناس هذا کلام نبیکم. هر چند حقیقتا کلام پیغمبر(ص) را که می‌خواهم بگویم، خجالت می‌کشم. می‌گوییم امت پیغمبریم. ولی دینش غریب شده است. از داخل و خارج ضربت به او می‌رسد.

یخاطبکم نبیکم و یقول لکم: «ایُّها النَاس انّ انفسِکم مَرهُونَة بأعمالِکُم و ظُهورکُم ثَقیلَة مِن اوزارِکُم، فَخَفِّفوا عَنها بِطُولِ سُجودِکم». می‌فرماید: جان‌های شما به گرو عمل‌های شماست، اینها را از حبس در بیاورید به استغفار در این ماه مبارک. استغفار در این ماه خصوصیتی دارد؛ هرگاه شخص در مقام استغفار برآید، استغفار نزدیک است منسوخ بشود، زیرا که مغرور شده‌ای که من اهل بهشتم، چرا استغفار کنم؟!

این غروری که در این روزها میان مردم است، می‌ترسم بکشاند به کفر. چنین خیال کردیم که گریه کنیم به سیدالشهدا(ع)، اما مبادا تیر بزنیم به سیدالشهدا(ع). شخص بگوید هر چه گناه کند، عیب ندارد.

شنیدم بعضی از جوان‌ها شراب می‌خورند و می‌گویند ما سینه می‌زنیم. تو تیر می‌زنی بر سیدالشهدا(ع). مگر جراحت سیدالشهدا(ع) کم بود که تو هم آمده‌ای تیر به او بزنی؟!

اقلا دو سفارش می‌کنم به آن کسانی که شراب می‌خورند. یک خواهش از آنها می‌کنم که داخل صحن نشوند. والله این بزرگوار متأذی می‌شوند. چنانکه بعضی می‌آمدند خدمت حضرت امیر(ع). می‌فرمودند: «فرّق الله بینی و بینکم». 

باری امروز حکایت مهمانخانه الهی است. گویا بعضی هنوز خبر ندارند که ماه رمضان داخل شده است. العیاذ بالله که اجرت جوع و عطش باشد.