عاقبت‌بخیری؛ بهترین دعا
اللهم اختم لی بخیر. این بهترین دعا است؛ یعنی خدایا طوری شود که عاقبت کارم ختم به خیر باشد. اگر خاطرت جمع است که کارت به خیر است، خوشا به حالت و لکن اطمینان به خودم نمی‌بینم. تازه نمی‌دانم وقت رفتن چه خواهد شد.
علامه شیخ جعفر شوشتری، از علمای برجسته خوزستان است که در حدود ۱۵۰ سال پیش می‌زیست. او صاحب کتاب معروف «خصائص الحسینیه» است. شیخ عباس قمی درباره مقام علامه شیخ جعفر شوشتری می‌نویسد: «جلالت شأنش زیاده از آن است که ذکر شود.»
برخی پژوهشگران معاصر درباره کلام تأثیرگذار شیخ شوشتری نوشته‌اند: «به‌طور کلی شیوه شیخ سخن گفتن با دل‌هاست و به همین دلیل، کشش ویژه‌ای در کلام اوست.» (سنگری، عاشورا‌نگاران، ج ۲، ص ۵۲، ۶۸ و ۶۹). همچنین گفته شده بخشی از اطلاعاتی که در کتاب‌های آیت‌الله شیخ جعفر شوشتری موجود است، محصول الهام‌های او هستند.
مرحوم حاج شیخ جعفر، در سال ۱۲۳۰ هجری قمری شوشتر متولد شد و پس از خواندن مقدمات و ادبیات به نجف اشرف مهاجرت کرد و در این شهر و همچنین در کربلا از محضر علمای آن دوران بهره برد و چند سالی نیز از درس شیخ مرتضی انصاری استفاده کرد.
شیخ جعفر شوشتری بعد از بازگشت به شوشتر مرجع تقلید مردم خوزستان شد. او در سال ۱۳۰۳ هجری قمری یعنی در ۷۳ سالگی وفات یافت و پیکر او در نجف اشرف به خاک سپرده شد.
نسخه‌های خطی برخی از منابر شیخ جعفر شوشتری هنوز چاپ نشده است. از این نسخه‌ها قطعات کوتاهی انتخاب شده است که در ایام ماه رمضان برای نخستین بار در ایکنای خوزستان انتشار می‌یابد.
اللهم اخْتِمْ لِی بِخَیْرٍ. این بهترین دعا است؛ یعنی خدایا طوری بشود که عاقبت کارم ختم به خیر باشد. اگر خاطرت جمع است که کارت به خیر است، خوشا به حالت و لکن اطمینان به خودم نمی‌بینم. تازه نمی‌دانم وقت رفتن چه خواهد شد.
«و طول امل...» مثلاً جوان بیست‌و‌پنج ساله و پیرمرد پنجاه ساله. پیرمرد حرصش به دنیا بیشتر است. می‌بینی وقتی که پیر شد هی می‌خواهد ملک بخرد. حالا این حرص که روز به روز عمل می‌آید نمی‌دانم روز آخر چه طوری است.
آن روزی که می‌رویم نمی‌دانم آن روز به چه صفت خواهم رفت. نمی‌دانم دیدن آن دو ملک به خیر می‌گذرد یا نه. خدا کند که نامه‌های اعمال تمام بشود یعنی بعد از مردن نامه اعمالتان نپیچد. نباشد از معاصی دائمیه مثل غصب مِلک که تا باقی است می‌نویسند یا بدعت می‌گذارد. یک وجب زمین را گرفته و نکبت آثار آن ... .
حضرت امیر می‌فرماید: «کُنْ وَصِیَّ نَفْسِکَ». یک وقت به خودت بگو بیا وصیّ من شو. یکی وصیت کرد که بعد از وفاتش حضرت پیغمبر(ص) انبار خرما را بدهد به فقرا. حضرت فرمود: اگر این یک نصف خرما را در ایام حیاتش داده بود بهتر از انبار خرما بود.
انتهای پیام
