روزهایی که صدای آژیر خطر پرتکرارتر از صدای زنگ مدرسه بود

چهارم خردادماه در تقویم ملی جمهوری اسلامی ایران به نام روز دزفول نامگذاری شده است. موشک‌باران گسترده رژیم بعث عراق در دزفول زبانزد خاص و عام است؛ جنگی که به ملت ایران در شهریور سال ۵۹ تحمیل شد، عزیزان بسیاری را از مردم گرفت. این موشک‌باران‌ها به حدی رسیده بود که عراقی‌ها در طول هشت سال دفاع مقدس به دزفول لقب «بلد الصواریخ» یا شهر موشک‌ها داده بودند. دزفول در طول جنگ تحمیلی ۱۷۲ بار توسط انواع موشک‌های ۳ و ۹ متری ساخت اتحاد جماهیر شوروی موشک‌باران شد. مردم این شهر میدان را خالی نکردند و در خانه‌های خود ماندند، خانه‌هایشان خراب شد، اما بازهم ساختند و مقاومت کردند.

عبدالامیر ابیض‌نژاد، معلم و معاون پرورشی اداره آموزش و پرورش دزفول که در آن دوران 9 ساله بود در گفت‌وگو با ایکنا از خوزستان، از راز مقاومت مردم دزفول گفت: در سال 1359 با شروع جنگ تحمیلی کلاس سوم دبستان بودم. برادرانم در عرصه جنگ تحمیلی بودند و ما در پشت جبهه در شهر دزفول با خواهران و برادرانم در مسجد فعالیت‌های پشتیبانی را انجام می‌دادیم.

هشت سال ماندن زیر گلوله‌باران دشمن، همان دشمنی که تا دندان مسلح بود مگر می‌شود بی‌خاطره باشد. چه شب‌هایی که با لباس کامل و چاقو در دست جلوی خانه می‌خوابیدیم و از ترس اینکه ناموسمان به دست دشمن بیفتد چشممان خواب نمی‌دید. مادران و خواهرانمان با مانتو، چادر و جوراب می‌خوابیدند تا اگر زیر آوار ماندند نگاه نامحرم به آن‌ها نیفتد.

روزی با دوستان در حال بازی هفت سنگ بودیم که اعلام کردند سهمیه نفت رسیده با بشکه‌ها به طرف محل توزیع نفت رفتیم. صدای برخورد گلوله توپ میخکوب‌مان کرد. برگشتیم و دیدیم که دقیقا محل زمین بازی ما محل اصابت توپ قرار گرفته و چندین نفر از اهالی با دست و سرهای بریده به شهادت رسیده بودند و اگر ما هم بودیم تعداد شهدای آن روز بیش از 30 نفر می‌شد.

از توزیع ناهار و چای صلواتی که بعد از نماز جمعه میان رزمندگان انجام می‌شد، خاطرات زیادی هست و وصف حال و هوای آن دوران ساعت‌ها زمان نیاز دارد. 

مردم دزفول با ایمان، غیرت، ایثار و ولایت‌مداری و با همراهی و حضور یار امام همیشگی امام راحل آیت‌الله سیدمجدالدین قاضی دزفولی(ره) به‌عنوان نماد ایستادگی و مقاومت، در صحنه ماندند و اجازه ندادند چراغ زندگی خاموش شود.

مردم دزفول زندگی، ایمان و عزت را هر روز از زیر آوار صدها موشک و هزاران توپ و راکت بیرون کشیدند.

در روزهایی که صدای آژیر خطر مکررتر از صدای زنگ مدرسه و بازار بود، دزفول ماند و ایستاد. مقاومت دزفول با حضور رزمندگان، مردان و زنان، پیران و خردسالانی همراه بود که ایستادند و زندگی، ایمان و عزت را هر روز از زیر آوار صدها موشک و هزاران توپ و راکت بیرون کشیدند. این ایستادگی آنچنان درخشان بود که دزفول در تاریخ چهارم خرداد 1366 لقب پایتخت مقاومت ایران را از آن خود کرد.

چهارم خرداد روزی برای تعظیم در برابر شکوه مردم دزفول است. روزی برای زنده نگه‌داشتن یاد مردان و زنانی که با ایمان و پایمردی زیر آتش ماندند و در این پایداری 2600 شهید تقدیم نظام جمهوری اسلامی کردند که 712 تن از آن‌ها دانش‌آموزانی بودند که در پای مکتب 72 شهید فرهنگی درس شهدا آموختند.