عباس(ع) علمدار کاروان عشق؛ مظهر وفا و جانبازی
گروه اندیشه:حضرت عباس(ع) علمدار وجانباز کاروان عشق، مظهر وفا، تعهد و جانبازی در راه اسلام و ارزش‌های انسانی است.
به گزارش خبرگزاری بینالمللی قرآن(ایکنا) از اصفهان، حضرت عباس(ع) فرزند امام علی(ع) در سال 26 هجری قمری در شهر مدینه چشم به جهان گشودند، نام مادر ایشان ام‌البنین بود.
علاوه بر «ابوالقاسم»، مشهورترین کنیه حضرت عباس، «ابوالفضل» است و علت آن را فضایل اخلاقی نیکوی ایشان دانسته‌اند. قمربنی هاشم، باب الحوائج، الشهید، سقا، عبدصالح و علمدار از القاب معروف حضرت عباس(ع) است.
حضرت عباس در روز عاشورا و بعد از رشادت و دلاوری بی‌نظیری که از خود به یادگار گذاشت، به شهادت رسیدند. بنابر روایات، در واقعه کربلا و پس از آن که آب آشامیدنی در خیمه‌گاه امام حسین (ع) کم شد، عباس یک بار در هفتم محرم موفق به آوردن آب برای خانواده و یاران امام حسین (ع) شد. یک‌بار دیگر نیز در روز عاشورا ایشان برای آوردن آب به سمت فرات رفتند، اما در بازگشت، مشک آبش را با تیر زدند، دستانش را قطع کردند، تیر بر چشمانش و شمشیر بر فرق سرش زدند و او را به شهادت رساندند
ایشان نزد شیعیان از عالی‌مقامترین امامزادگان به شمار می‌آید. و شیعیان روز نهم محرم(تاسوعا) را برای تجلیل و گرامیداشت از مقام والای ایشانبه یاد او نام‌گذاری کرده اند و عزاداری‌های ویژه‌ای برای آن حضرت انجام می‌دهند.
حضرت عباس(ع) که به سبب صورت و سیرت زیبایش به «قمرماه بنی هاشم»شهرت دارد، مظهر اخلاص، وفای به عهد، تعهد، شجاعت و از جان گذشتگی است که همین نام و یادش را همچنان بر بلندای تاریخ زنده نگه داشته است.
عباس باید هم مظهر اخلاص، وفای به عهد، تعهد، شجاعت و از جان گذشتگی باشد، زیرا او دست پرورده و تربیت شده مکتب علی و فاطمه(س) است.عباس، نمونه و الگوی ادب، اخلاص و شجاعت در تاریخ است، تاریخ به غیر از اهل‌بیت(ع)، بزرگ مردی دیگر به شجاعت، ادب و دلیری عباس‌بن علی(ع) به خود ندیده است.
کربلا بیانگر و گواه صادق رشادت‌ها و از جان گذشتگی‌های عباس در راه قرآن و اسلام است، او که می‌توانست به طمع مقام و ثروت به دستگاه طاغوتی اموی بپیوندد، ولی آن دامن‌های پاکی که عباس در آن تربیت شده بود، حتی اجازه فکر کردن به چنین موضوعی را به عباس نمی‌داد که بخواهد حسین(ع) را که وارث آدم تا خاتم است، تنها بگذارد.
تاریخ، نام عباس را به شجاعت و دلاوری در میدان جنگ به ثبت رسانده است، اما بیش از این و آنچه که نام عباس را بر بلندای تاریخ طنین انداز کرده، ادب و اخلاص بی نظیرعباس است.
امام صادق (ع) در عباراتی، عباس را چنین توصیف می‌کند« بصیرت نافذ، بینش عظیم، ایمان بسیار و شدید، جهاد در محضر امام حسین (ع)، جانبازی و ایثار، شهادت در راه امام خود، تسلیم در برابر جانشین رسول خدا (ص)، تصدیق امام زمانش، وفاداری، تلاش تا آخرین حد و....».
علاوه بر «ابوالقاسم»، مشهورترین کنیه حضرت عباس، «ابوالفضل» است و علت آن را فضایل اخلاقی نیکوی ایشان دانسته‌اند. قمربنی هاشم، باب الحوائج، الشهید، سقا، عبدصالح و علمدار از القاب معروف حضرت عباس(ع) است.
حضرت عباس در روز عاشورا و بعد از رشادت و دلاوری بی‌نظیری که از خود به یادگار گذاشت، به شهادت رسیدند. بنابر روایات، در واقعه کربلا و پس از آن که آب آشامیدنی در خیمه‌گاه امام حسین (ع) کم شد، عباس یک بار در هفتم محرم موفق به آوردن آب برای خانواده و یاران امام حسین (ع) شد. یک‌بار دیگر نیز در روز عاشورا ایشان برای آوردن آب به سمت فرات رفتند، اما در بازگشت، مشک آبش را با تیر زدند، دستانش را قطع کردند، تیر بر چشمانش و شمشیر بر فرق سرش زدند و او را به شهادت رساندند
ایشان نزد شیعیان از عالی‌مقامترین امامزادگان به شمار می‌آید. و شیعیان روز نهم محرم(تاسوعا) را برای تجلیل و گرامیداشت از مقام والای ایشانبه یاد او نام‌گذاری کرده اند و عزاداری‌های ویژه‌ای برای آن حضرت انجام می‌دهند.
حضرت عباس(ع) که به سبب صورت و سیرت زیبایش به «قمرماه بنی هاشم»شهرت دارد، مظهر اخلاص، وفای به عهد، تعهد، شجاعت و از جان گذشتگی است که همین نام و یادش را همچنان بر بلندای تاریخ زنده نگه داشته است.
عباس باید هم مظهر اخلاص، وفای به عهد، تعهد، شجاعت و از جان گذشتگی باشد، زیرا او دست پرورده و تربیت شده مکتب علی و فاطمه(س) است.عباس، نمونه و الگوی ادب، اخلاص و شجاعت در تاریخ است، تاریخ به غیر از اهل‌بیت(ع)، بزرگ مردی دیگر به شجاعت، ادب و دلیری عباس‌بن علی(ع) به خود ندیده است.
کربلا بیانگر و گواه صادق رشادت‌ها و از جان گذشتگی‌های عباس در راه قرآن و اسلام است، او که می‌توانست به طمع مقام و ثروت به دستگاه طاغوتی اموی بپیوندد، ولی آن دامن‌های پاکی که عباس در آن تربیت شده بود، حتی اجازه فکر کردن به چنین موضوعی را به عباس نمی‌داد که بخواهد حسین(ع) را که وارث آدم تا خاتم است، تنها بگذارد.
تاریخ، نام عباس را به شجاعت و دلاوری در میدان جنگ به ثبت رسانده است، اما بیش از این و آنچه که نام عباس را بر بلندای تاریخ طنین انداز کرده، ادب و اخلاص بی نظیرعباس است.
امام صادق (ع) در عباراتی، عباس را چنین توصیف می‌کند« بصیرت نافذ، بینش عظیم، ایمان بسیار و شدید، جهاد در محضر امام حسین (ع)، جانبازی و ایثار، شهادت در راه امام خود، تسلیم در برابر جانشین رسول خدا (ص)، تصدیق امام زمانش، وفاداری، تلاش تا آخرین حد و....».
