درس‌هایی از مکتب عاشورا / بزرگترین انفاق از حق خود گذشتن است

به گزارش ایکنا از خوزستان، محمدرضا سنگری، عاشوراپژوه در جلسه چهارم از سلسله برنامه‌های «بر مدار حسین(ع)» گفت: با اباعبدالله(ع) می‌توان ظلمت‌ها را شکست، از طوفان‌ها گذشت و تاریکی‌ها را پشت سر گذاشت. باید از فرهنگ حضرت اباعبدالله(ع) و آموزه‌های ایشان مدد بگیریم.

وی اظهار کرد: انسان‌ها چند گونه زندگی دارند؛ یک‌گونه زندگی عادی که با روزمرگی همراه است. تعبیر حضرت علی(ع) درباره این زندگی چنین است: «برخی‌ها همشان، علفشان است؛» یعنی به مسائل معمولی زندگی می‌پردازند و تعبیر قرآن این است که اینها فقط قشر بیرونی دنیا را می‌بینند و به ژرفای جهان سفر نمی‌کنند. چشم‌اندازهای دوردست را نمی‌بینند و قیامت در نگاه اینها گم است.

سنگری ادامه داد: گروه دوم تلاش و تکاپو دارند. اهل خیر و خدمت‌اند و گره‌گشایی می‌کنند. از اینکه لبخندی بر لبی بنشانند و کسی را از تنگنا نجات دهند لذت می‌برند؛ اینها زیست زیبایی دارند. افرادی نیز بسیار بالاتر از اینها هستند، زندگی قهرمانانه‌ای دارند، از خود می‌‌گذرند، خود را به خطر می‌اندازند تا بتوانند برای دیگران آرامش، تعالی و رشد فراهم بیاورند.

مؤلف کتاب «عاشورانگاران» تصریح کرد: چنین آدم‌هایی از بهترین داشته‌های خود می‌گذرند. ممکن است از فرزند، همسر و از همه موقعیت‌هایی که دارند صرف نظر کنند و حتی از والاترین چیزی که انسان دارد یعنی از جان خود نیز بگذرند. چنین کسانی بسیار بلندمرتبه هستند. قرآن کریم درباره آنان می‌فرماید: «هرگز به نیکی نخواهید رسید مگر آنکه از بهترین چیزی که دوست دارید بگذرید» و کربلا سرزمین آموزش خطرپذیری و از همه چیز گذشتن است. انسان باید مثل زهیر بایستد و بگوید اگر هزار بار کشته شوم، مرا خاکستر کنند و دوباره زنده‌ام کنند و بدانم بعد از زنده شدن، دوباره سوختن و خاکستر شدن پیش رویم است و از آرمان و ایمان و حقیقتی که به آن باور دارم نخواهم گذشت.

عضو هیئت علمی بنیاد دعبل اظهار کرد: حضرت اباعبدالله(ع) به ما آموخت بزرگترین انفاق از حق خود برای حق دیگران گذشتن است. کسی عطش حضرت ابوالفضل(ع) را در میدان نداشت، بارها در میدان جنگیده بود، بارها محاصره را شکسته و دوستان را از درون محاصره بیرون آورده و زخم فراوان خورده بود. به همین سبب عطش بسیاری داشت؛ وقتی وارد آب شد دستش را در آب فرو‌برد و آن را به دهانش نزدیک و خنکایش را احساس کرد، اما از نوشیدن پرهیز کرد، زیرا دیگران تشنه‌ بودند و این درس بزرگ کربلاست؛ در واقع تا بر ظلمت خویش پا نگذاریم به نور نمی‌رسیم.