روابط مهربانانه حضرت اباعبدالله(ع) / جذبه حسین(ع) فراتر از آنچه امروز «کاریزما» می‌خوانیم
محمدرضا سنگری، یکی از آموزه‌های اخلاقی زیبای حضرت اباعبدالله(ع) را روابط مهربانانه ایشان با دیگران دانست و گفت: چه اتفاقی می‌افتد که روز عاشورا افرادی از سپاه دشمن جذب سیدالشهدا(ع) می‌شوند؟ این محصول مغناطیس و جاذبه وجودی حضرت است که امروز با عنوان «کاریزما» از آن یاد می‌کنند؛ اما حقیقت آن است که جهت و جذبه حضرت اباعبدالله(ع) خیلی بیش و پیش از این تعاریف و عناوین است.
به گزارش ایکنا از خوزستان، محمدرضا سنگری، محقق عاشورایی و مؤلف آثاری چون «آیینه داران آفتاب» و «عاشورانگاران» در ادامه مباحث برنامه «بر مدار حسین» که از طریق صفحه اینستاگرام وی پخش می‌شود، گفت: در جلسات گذشته گفتیم حسین(ع) ظلمت‌شکن است؛ امام تهاجم‌های اطراف انسان را می‌تواند بکشند این به شرطی است که مکتب حسین(ع) و آموزه‌های حضرت اباعبدالله(ع) را بشناسیم. یکی از آموزه‌های زیبای حضرت اباعبدالله(ع) و درس‌های لطیف کربلا، محبت و صمیمیت و روابط عاشقانه و مهربانانه است که در کربلا فراوان دید می‌شود.
وی در ادامه به بیان مصادیقی از رفتار صمیمانه در کربلا پرداخت و گفت: رفتار مهربانانه خود نور است و می‌تواند فضای زندگی ما را روشن کند. تاریکی‌های زندگی ما گاهی اوقات محصول همین اخم‌ها، گسستن‌ها، روابط نامناسب و عدم مهربانی در فضای زندگی است. حضرت اباعبدالله(ع) حتی به دشمن هم محبت می‌کند و همین زمینه جذب افراد را فراهم می‌آورد.
این محقق عاشورایی ادامه داد: بیش از 30 هزار نفر در مقابل حضرت اباعبدالله(ع) جمع شدند و همراهان حضرت اباعبدالله در روز عاشورا (گفته‌اند حداکثر) 145 نفر هستند، چه اتفاقی می‌افتد که در این روز افرادی از سپاه دشمن جذب حضرت اباعبدالله(ع) می‌شوند؟ این محصول مغناطیس و جاذبه وجودی حضرت است که امروز گاهی با عنوان «کاریزما» از آن یاد می‌کنند؛ اما جهت و جذبه حضرت اباعبدالله(ع) خیلی بیش از عنوانی به نام کاریزما است.
عضو هیئت علمی بنیاد دعبل افزود: حضرت اباعبدالله(ع) حتی به حیوانات محبت می‌کنند؛ ایشان وقتی به منزل شراف رسیدند با سپاه حر مواجه شدند، حضرت برخلاف نظر برخی از دوستانشان که رشد کافی را نیافته بودند و به امام پیشنهاد دادند با حر بجنگیم، فرمودند: «نه، آنان تشنه‌اند، بر ما مهمان شده‌اند، از راه رسیده‌اند، چهره‌های خسته و گداخته آنها را حس می‌کنید، شما آب دارید، به آنها آب بنوشانید» و حضرت اباعبدالله(ع)، حضرت ابوالفضل العباس(ع) و حضرت علی‌اکبر(ع) پیش‌گامان آب دادن به دشمن شدند.
سنگری گفت: این صمیمیت و مهربانی چنان آنها را در کمند محبت و جذبه خود قرار داده بود که بعدها می‌بینیم کسانی که جدا می‌شوند و به امام می‌پیوندند از همین مجموعه هستند. امام حسین(ع) در آنجا فرمودند: اسب‌ها هم تشنه و یال‌ها‌یشان داغ شده است، به آنها هم آب بدهید. تشت‌ها را آماده کردند و امام فرمودند: هر اسب حداکثر 7 جرعه بنوشد تا سیراب شود و آبی که می‌ماند بر سم اسب‌ها و یال آنها بکشید. چه کسی می‌داند شاید برخی از همان اسب‌هایی که بر بدن حضرت اباعبدالله(ع) تاختند همین‌ها باشند؟ اما محبت امام چنین زمینه‌ای را فراهم آورد که بعداً 32 نفر از این مجموعه به امام پیوستند. محبت را فراموش نکنیم.
سنگری با بیان اینکه حضرت اباعبدالله(ع) اسوه و سرمشق زیبا زیستن است، اظهار کرد: امام صمیمیت را در کربلا با کودکان هم نشان دادند. هر کس حسین(ع) را دوست دارد کودک‌دوست است. در رفتار با کودکان، آنها را فریب ندهیم. کودکان را متقاعد کنیم. حضرت اباعبدالله(ع) در کربلا برای کودکان استدلال می‌کردند تا آنها را آرام کنند. با منطق، زبان مناسب کودکانه و با مثال مسائل را روشن می‌کردند.
نویسنده کتاب «آیینه داران آفتاب» ادامه داد: وقتی امام در محاصره قرار گرفته بود و صحنه کربلا، صحنه ترسناکی شده بود، کودکان هراسان و نگران بودند، در این موقعیت، یک کودک پیش امام می‌آید و عرض می‌کند: «یا أب رُدنا الی حرم جدنا» (بابا اگر می‌شود ما را به حرم جدمان به مدینه برگردان) به زبان دیگر کودک می‌گوید من می‌ترسم. چکاچاک شمشیرها، برق نیزه‌ها، شیهه اسب‌ها و عربده سواران و پیاده‌ها ترس ایجاد می‌کرد. امام کودک را آرام می‌کند و روی زانو می‌نشاند و با یک جمله به او می‌فهماند، ما چاره‌ای نداریم و باید این شرایط را بپذیریم. امام خطاب به این کودک فرمود: «لو تُرکَ القطا لنام» یعنی اگر پرنده را بگذارند در لانه خود آرام خواهد گرفت. یعنی ما هر جا برویم آرام نخواهیم بود و باید یاد بگیریم در راه حق سختی‌ها و دشواری‌ها را تاب بیاوریم و شکیب بورزیم.
این استاد دانشگاه درباره رابطه صمیمانه حضرت اباعبدالله(ع) با حضرت زینب(س) نیز گفت: وقتی امام با خواهر وداع می‌کند، می‌فرماید: «یا اختاه لا تنسینی فی نافله الیل» خواهرم شبانگاه که به تهجد و دعا برمی‌خیزی، برادرت را فراموش نکن. چه‌قدر این رابطه زیبا و عاطفی است. رابطه امام با پدیده‌ها هم زیبا و مهربانانه است. در منزل شُراف که امام به سپاه حربن یزید ریاحی آب می‌نوشاند، برخی از سپاهیان وقتی می‌خواستند آب بنوشند دهانه مشک را تنگ نمی‌کردند و آب به زمین می‌ریخت. امام می‌فرمود: ««اَنْخِ الرَّاوِیَهَ» مشک را آرام بپیچان تا به سبب تنگ‌شدن دهانه مشک آب کمتر به زمین ریخته شود.
این محقق عاشورایی ادامه داد: همین برخورد زیبا را امام با فرزند خود حضرت علی‌اکبر(ع) نیز دارد. وقتی حضرت علی‌اکبر(ع) محبت خود را به پدر نشان می‌دهد امام برایش دعا می‌کند و می‌فرماید: «جزاك اللّه من ولد خير ما جزا ولداً عن والده» خداوند بهترین چیزی را که در دعای یک پدر باید به فرزندش برسد، نصیبت کند و او را گرم در آغوش می‌فشارد. ان‌شاءالله فضای زندگی ما نیز از نعمت و برکت محبت و مهربانی همیشه سرشار گرمی باشد تا به حسین(ع) اقتدا کرده باشیم.
انتهای پیام
