انتظار فرج و وظایف منتظران واقعی

اگر بخواهیم علمی و تخصصی انتظار را درک کنیم باید بدانیم یک منتظر چه وظایف و ویژگی‌هایی دارد و بعد خود را با آن تطبیق دهیم تا ببینیم چقدر به این شاخص‌ها نزدیک هستیم و راهکارهای منتظر واقعی بودن چیست.

دو گونه انتظار اعتقادی و انتظار عملی داریم، اکثر افراد در انتظار اعتقادی دچار مشکل نیستند و هر کس به هر سبک و سیاقی می‌داند امام عصر(عج) از نظرها غایب است و به‌زودی خواهد آمد و در حقیقت اصل انتظار را باور دارد. اما مشکل اساسی و مهم در انتظار عملی است، آیا انتظار به تنهایی کافی است یا اینکه باید کار مهمی برای این انتظار انجام دهیم؟ ابتدا باید به روایات رجوع کنیم. در صفحه 643 جلد دوم کتاب کمال‌الدین و تمام‌النعمه آمده است که حضرت محمد(ص) می‌فرمایند «بالاترین اعمال امت من انتظار برای فرج است». در صفحه 403 تحف‌العقول، آمده است که موسی بن جعفر(ع) نیز می‌فرمایند «بهترین عبادت بعد از شناختن خداوند، انتظار فرج و گشایش است».

اگر در این روایات و روایات مشابه دقت کنیم درخواهیم یافت که انتظار، عمل است، یعنی انتظار به تنهایی کافی است بلکه باید برخاست و کاری برای انتظار انجام داد تا انتظار رنگ و بوی امید بگیرد و سازنده باشد تا زمینه ظهور فراهم شود. اگر در زندگی اجتماعی خود دقت کنیم معنی انتظار و عمل به آن را خواهیم دانست؛ پس کسی که منتظر میهمانی عزیز مانند امام غایبش است باید شرایط فردی و اجتماعی زندگی خود را در خور این میهمانی فراهم کند؛ این مهم محقق نمی‌شود مگر اینکه یک منتظر واقعی در گفتار، رفتار و عمل خود بازنگری داشته باشد و خود را چنان بپرورد که سزاوار این میهمانی شود.

وظایف منتظران شناخت امام و حجت خدا، پیراستگی از بدی‌ها و آراستگی به خوبی‌ها، پیوند با مقام ولایت، زمینه سازی و کسب آمادگی برای ظهور حجت حق، ارتباط علم و افزایش آگاهی، دعا برای سلامتی حضرت و تعجیل فرج است؛ در این راه باید ابتدا خودمان منتظر واقعی شویم و سپس جامعه را جامعه‌ای درخور انتظار حضرت گردانیم لذا ابتدا باید تغییر را از خود شروع کنیم تا تلاش‌های فردی به پویش اجتماعی تبدیل شود.

اولین و مهم‌ترین وظیفه‌ای که هر شیعه منتظر برعهده دارد شناخت نسبت به وجود مقدس امام و حجت خویش است، این موضوع از چنان اهمیتی برخوردار است که در روایات بسیاری از شیعه و اهل سنت، از پیامبر(ص) و ائمه معصومین(ع) روایت شده است که «هر كه بميرد و امام زمانش را نشناسد، همانند مردن زمان جاهليت مرده است».

اگر در روایات دیگر جستجو کنیم درمی‌یابیم که مرگ جاهلی یعنی مرگ با دین یهودیت و نصرانیت، یعنی فرد با دین اسلام از دنیا نرفته باشد؛ با اسلام، شناخت، الفت و صمیمیت ایجاد می‌شود و وقتی معرفت ما نسبت به دین و اماممان به موقع و از زمان کودکی و مدرسه آغاز شود دشمن نخواهد توانست با اطلاعات غلط و واهی ذهن ما و فرزندانمان را در آینده هدف قرار دهد و با هر کلیپ و خبری ذهن ما منحرف نمی‌شود و به بیراهه نخواهد رفت.

معصومه انصاری، کارشناس مهدویت