نعمت‌های خداوند بر بنی‌اسرائیل
نماینده ولی فقیه در لرستان با اشاره به آیاتی از سوره بقره به معرفی نعمت‌های خداوند به بنی‌اسرائیل پرداخت و گفت: خداوند متعال در قبال نعمتی که به بندگانش عطا می‌فرماید، تکالیفی را نیز بر آنان وضع می‌کند.
به گزارش ایکنا، به نقل از روابط عمومی دفتر نماینده ولی فقیه در استان لرستان، حجت‌الاسلام والمسلمین سیداحمدرضا شاهرخی، نماینده ولی فقیه در لرستان، دوم فروردین‌ماه در سلسله جلسات «آموزه‌هایی از قرآن کریم» که در مسجد صاحب‌الزمان(عج) خرم‌آباد برگزار شد، در تفسیر آیاتی از قرآن کریم در ر ابطه با نعمت‌های خداوند به بنی‌اسرائیل گفت: خداوند متعال در آیه ۴۷ سوره مبارکه بقره می‌فرماید: «يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ اذْكُرُوا نِعْمَتِيَ الَّتِي أَنْعَمْتُ عَلَيْكُمْ وَأَنِّي فَضَّلْتُكُمْ عَلَى الْعَالَمِينَ؛ ای بنی‌اسرائیل، نعمت‌های مرا که به شما عطا کردم و اینکه شما را بر جهانیان زمان خودتان برتری دادم یاد کنید؛ وَاتَّقُوا يَوْماً لا تَجْزِي نَفْسٌ عَنْ نَفْسٍ شَيْئاً وَلا يُقْبَلُ مِنْها شَفاعَةٌ وَلا يُؤْخَذُ مِنْها عَدْلٌ وَلا هُمْ يُنْصَرُونَ، و بترسید از روزی که هیچ کس اندکی به کار دیگری نیاید و به حال او سودی نبخشد و از هیچ کس فدایی پذیرفته نشود و شفاعت کسی او را سودمند نبود و آنان را یاوری نباشد.»
درباره بنی‌اسرائیل به‌طور مکرر در قرآن از آنان یاد شده، یعنی فرزندانی که از نسل حضرت یعقوب(ع) بودند. حضرت ابراهیم(ع) دو فرزند به نام‌های اسحاق و اسماعیل داشت؛ حضرت اسحاق(ع) فرزندی داشت به نام یعقوب که یهودی‌ها از نسل اسحاق هستند. حضرت یعقوب(ع) صاحب ۱۲ تا فرزند بود و رسول اکرم(ص) از نسل حضرت ابراهیم و اسماعیل(ع) است.
در آیه شریفه می‌فرماید: ای بنی‌اسرائیل ما به شما نعمت دادیم، حالا باید بیان کنیم که خداوند چه نعمتی به بنی‌اسرائیل عطا کرده که آنها را یادآوری می‌کند؟ نعمتی که خداوند به بندگانش عطا می‌کند در قبال یک تعهد و تکالیف و مسئولیت‌هایی است، هر کس آن مسئولیت‌ها را انجام داد، تا زمانی که پایبند به آن وظایف است، خداوند نعمت می‌دهد، اگر به تدریج از آن وظایف و تکالیف فاصله گرفت، آن نعمت‌ها نیز کاهش می‌یابد و از او گرفته می‌شود.
بنی‌اسرائیل که هزار سال قبل از میلاد قدمت داشتند خداوند متعال آنها را بر مردم آن دوران برتری داد و حاکم شدند، پیامبران و انبیا و کتاب تورات را برای هدایت آنها فرستاد و حالا باید گفت که چه چیز بالاتر از این‌ها که می‌فرماید: «أَنِّي فَضَّلْتُكُمْ عَلَى الْعَالَمِينَ.»
فرزندان حضرت یعقوب(ع) در کنعان بودند، خشکسالی شده و در ادامه قحطی آمد و به مصر مهاجرت کردند، تا زمان حضرت موسی(ع) در مصر بودند، حضرت موسی(ع) به مبارزه با طاغوت زمان، فرعون که دست به کشت و کشتار فرزندان و مردان و زنان می‌زد پرداخت، تا جایی که فرعون و یارانش در رود نیل گرفتار شدند و به هلاکت رسیدند و بنی‌اسرائیل از چنگ فرعونیان نجات پیدا کرد، حالا نوبت آن بود که مردم به سرزمین اصلی خود برگردند ولی به دنبال بهانه‌جویی بودند و از ترس بازماندگان و دنباله‌های لشکر فرعون حاضر به بازگشت نبودند و به حضرت موسی(ع) گفتند تو با پروردگارت با آنها بجنگید وقتی پیروز شدید ما به سرزمین خودمان برمی‌گردیم.
هشدار خداوند به بنی‌اسرائیل توسط حضرت موسی(ع)
حضرت موسی(ع) به خداوند متعال شکایت کرد و به خاطر این عدم سپاسگزاری خداوند متعال ۴۰ سال قوم بنی‌اسرائیل را در بیابان سینا، سرزمین بی‌آب و علف با آفتاب سوزان و بدون آب و غذا، سرگردان کرد، اما در نهایت جمع کمی از آنان متوجه اشتباه خود شدند و به درگاه خدا توبه کردند و خداوند آنها را مشمول لطف خودش قرار داد، که در آیه ۵۷ سوره مبارکه بقره به آن اشاره دارد «و وَظَلَّلْنَا عَلَيْكُمُ الْغَمَامَ وَأَنْزَلْنَا عَلَيْكُمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَىٰ ۖ كُلُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ ۖ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَٰكِنْ كَانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ، و ابر را سايبانتان گردانيديم و برايتان مَنّ و سَلوى فرستاديم: بخوريد از اين چيزهاى پاكيزه كه شما را روزى داده‌ايم. و آنان بر ما ستم نكردند، بلكه بر خود ستم می‌كردند.»
سایبانی از ابر، تغذیه‌ای مانند عسل و گوشت یک نوع پرنده، به عنوان نعمت‌های دنیوی به آنان عطا فرمود، اما باز به این‌ها راضی نشدند و گفتند غذای ما یکنواخت است و توقعات بی‌جایی را مطرح کردند که در ادامه با هشدار حضرت موسی(ع) روبرو می‌شوند «وَإِذْ قُلْتُمْ يَا مُوسَى لَنْ نَصْبِرَ عَلَى طَعَامٍ وَاحِدٍ فَادْعُ لَنَا رَبَّكَ يُخْرِجْ لَنَا مِمَّا تُنْبِتُ الْأَرْضُ مِنْ بَقْلِهَا وَقِثَّائِهَا وَفُومِهَا وَعَدَسِهَا وَبَصَلِهَا قَالَ أَتَسْتَبْدِلُونَ الَّذِي هُوَ أَدْنَى بِالَّذِي هُوَ خَيْرٌ اهْبِطُوا مِصْرًا فَإِنَّ لَكُمْ مَا سَأَلْتُمْ وَضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الذِّلَّةُ وَالْمَسْكَنَةُ وَبَاءُوا بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ كَانُوا يَكْفُرُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ وَيَقْتُلُونَ النَّبِيِّينَ بِغَيْرِ الْحَقِّ ذَلِكَ بِمَا عَصَوْا وَكَانُوا يَعْتَدُونَ؛ و چون گفتيد اى موسى هرگز بر يک نوع خوراک تاب نياوريم از خداى خود براى ما بخواه تا از آنچه زمين مى‌روياند از قبيل سبزى و خيار و سير و عدس و پياز براى ما بروياند، موسى گفت آيا به جاى چيز بهتر خواهان چيز پست تريد پس به شهر فرود آييد كه آنچه را خواستهايد براى شما در آنجا مهياست و داغ خوارى و نادارى بر پيشانى آنان زده شد و به خشم خدا گرفتار آمدند، چراكه آنان به نشانههاى خدا كفر ورزيده بودند و پيامبران را به ناحق مى‌كشتند اين از آن روى بود كه سركشى نموده و از حد درگذرانيده بودند.»(آیه 61/ سوره بقره)
در طول ۴۰ سال گرفتار شدن در صحرای سینا، البته جوانانی انقلابی از درون آنها روییده شدند و با دنباله‌های فرعون مبارزه کردند و مردم توانستند که به سرزمین خود برگردند علی‌رغم این پیروزی‌ها، قوم بنی‌اسرائیل باز به دنبال بهانه‌جویی بودند و تقاضای آب کردند، به‌واسطه معجزه حضرت موسی(ع) و با زدن عصا به سنگ ۱۲ چشمه به تعداد قبیله‌ها جاری شد، که در آیه ۶۰ سوره بقره به آن اشاره می‌کند و می‌فرماید: «وَإِذِ اسْتَسْقَىٰ مُوسَىٰ لِقَوْمِهِ فَقُلْنَا اضْرِبْ بِعَصَاكَ الْحَجَرَ ۖ فَانْفَجَرَتْ مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَيْنًا ۖ قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُنَاسٍ مَشْرَبَهُمْ ۖ كُلُوا وَاشْرَبُوا مِنْ رِزْقِ اللَّهِ وَلَا تَعْثَوْا فِي الْأَرْضِ مُفْسِدِينَ؛ و یاد کنید آنگاه که موسی برای قومش درخواست آب کرد، پس گفتیم: عصایت را به این سنگ بزن. پس دوازده چشمه از آن جوشید به طوری که هر گروهی از دوازده گروه بنی‌اسرائیل چشمه ویژه خود را شناخت، و گفتیم: از روزی خدا بخورید و بیاشامید و تبهکارانه در زمین فتنه و آشوب برپا نکنید.»
در ادامه حرکت حضرت موسی(ع) و قیام علیه فرعونیان، و رحلت رهبری همچون موسای کلیم «یوشع و کالب» دو مجاهد و فداکار، راه پیامبر اولوالعزم را ادامه دادند.
آنچه از آیه شریفه دریافت می‌شود این است که خداوند متعال در قبال نعمتی که به بندگانش عطا می‌فرماید، تکالیفی را نیز بر آنان وضع می‌کند، از جمله تکالیف، اقامه نماز، ادای زکات، یاری کردن انبیا، کمک به نیازمندان، نیکی به والدین و نزدیکان، سرپرستی یتیمان، کمک به همنوعان از جمله وظایف و تکالیفی است که در قبال نعمات الهی انسان باید آنها را انجام دهد و تا وقتی که انسان در مسیر انجام فرامین الهی از جانب خداوند و فرستاده و پیامبر زمان هستند، نعمت‌ها همچنان استوار است، این خود یک سنت الهی است، که به میزان پایبندی به انجام تکالیف، رشد و کمال را نیز در پی دارد، و به هر میزان که فاصله بگیرد دچار تغییر و آسیب‌هایی در جامعه می‌شوند.
انتهای پیام
