نفس‌های تسبیح کجاست
حق مطلب این است که می‌ترسم مایوس شوم از ماه رمضان. نفس‌های تسبیح کجاست؟ نفس‌های ما عبادت است؟! ماها قابلیت داریم؟! کدام یک از شما از معاصی دائمیه خلاصی دارید؟
علامه شیخ جعفر شوشتری، از علمای برجسته شوشتر و خوزستان است که در حدود 150 سال پیش می‌زیست. او صاحب کتاب معروف «خصائص الحسینیه» است. شیخ عباس قمی درباره مقام علامه شیخ جعفر شوشتری می‌نویسد «جلالت شأنش زیاده از آن است که ذکر شود.»
برخی پژوهشگران معاصر درباره کلام تأثیرگذار شیخ شوشتری نوشته‌اند «به‌طور کلی شیوه شیخ سخن گفتن با دلهاست و به همین دلیل، کشش ویژه‌ای در کلام اوست.» (سنگری، عاشورا نگاران، ج ۲، ص ۵۲، ۶۸ و ۶۹). همچنین گفته شده بخشی از اطلاعاتی که در کتاب‌های آیت‌الله شیخ جعفر شوشتری موجود است، محصول الهام‌های او هستند.
مرحوم حاج شیخ جعفر، در سال ۱۲۳۰ هجری قمری شوشتر متولد شد و پس از خواندن مقدمات و ادبیات به نجف اشرف مهاجرت کرد و در این شهر و همچنین در کربلا از محضر علمای آن دوران بهره برد و چند سالی نیز از درس شیخ مرتضی انصاری استفاده کرد. او بعد از بازگشت به شوشتر مرجع تقلید مردم خوزستان شد. او در سال ۱۳۰۳ هجری قمری یعنی در ۷۳ سالگی وفات یافت و پیکر او در نجف اشرف به خاک سپرده شد.
نسخه‌های خطی برخی از منابر شیخ جعفر شوشتری هنوز چاپ نشده است. از این نسخه‌ها قطعات کوتاهی انتخاب شده است که در ایام ماه رمضان برای نخستین بار در ایکنای خوزستان انتشار می‌یابد.
حق مطلب این است که می‌ترسم مأیوس شوم از ماه رمضان. («رمضان» گفتن نهی دارد. حضرت فرمودند نگویید رمضان آمد، چون رمضان نام خدا است، بلکه بگویید: شهر رمضان).
نفس‌های تسبیح کجاست؟ نفس‌های ما عبادت است؟! ماها قابلیت داریم؟! کدام یک از شما از معاصی دائمیه خلاصی دارید؟
می‌خواهم عرض کنم: خدایا! طوری بکن ماه رمضان بیاید و برود، بهشت برای ما طلب مغفرت کند. بدن ما جهنم شده، گذشتم از این که بهشت استغفار کند.
طوری نشود که روز آخر ماه مبارک، پیغمبر(ص) عرض کند: خدایا او را نیامرز. بگوید: ابعدک الله من رحمته. جبرئیل بگوید: آمین.
از هیچی خاطر جمعی ندارم. آثارمان خوب نیست. اگر بگویند از خدا بی خبری بدت می‌آید.
«أَتَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَتَنْسَوْنَ أَنْفُسَكُمْ» (بقره، 44)؛ آیا مردم را به نیکی فرمان می دهید و خود را [در ارتباط با نیکی] فراموش می کنید؟ در حالی که کتاب [تورات را که با شدت به نیکی دعوتتان کرده] می خوانید. آیا [به وضع زیان بار و خطرناک خود] نمی اندیشید؟
می‌ترسم. شماها هم شرطش را ندارید. قلوب فهمیدن ندارید. بگذارید تا آن روزی که چشم باز کنید.
انتهای پیام
