انفاق و درمان​ بينش مادی انسان

آیه شریفه به یكی از شرایط انفاق اشاره دارد و آن این كه در انفاق و بخشش به انسان​های نیازمند، آنچه را شایسته انفاق است، به آنها ببخشیم. این معنا یادآور آیه مباركه 92 سوره آل​عمران است: «هرگز به نیكوكارى نخواهید رسید تا از آنچه دوست دارید انفاق كنید».

دليل در تعيين چنين شرط‍ی در انفاق به هدف اين دستور انسان​ساز بازمی​گردد كه به گفته علما، هدف آن رهایى انسان از بخل است، نه رهایى از اشیاى بى‏​ارزش و نامطلوب. بی​شك بخل نسبت به افراد نيازمند به بيشی مادی در درون انسان بازمی​گردد؛ به اين معنا كه برخی افراد، فراتر و بالاتر از دنيا را نمی​بينند و بر پايه اين اعتقاد اگر هم انفاق كنند، مال و دارايی خود را از دست رفته تلقی می​كنند.

آیت​الله جوادی​آملی در شرح این نكته بیان می​كند: از حضرت امیر(ع) نقل شد كه «ان المسكین رسول الله» (نیازمند فرستاده خدا است) شما كه نمی‌خواهید شكم این را سیر كنید، شكم بالأخره سیر می‌شود خدای سبحان هیچ مار و عقربی را گرسنه خلق نكرد برای هیچ درنده‌ای خدا برنامه رزق را نبست فرمود: همه را ما روزی می‌دهیم انسانی كه انفاق می‌كند كه نمی‌خواهد شكم گرسنه را سیر كند او دارد وظیفه خود را انجام می‌دهد فرمود: «أَلَمْ یعْلَمُوا أَنَّ اللّهَ هُوَ یقْبَلُ التَّوبَةَ عَنْ عِبَادِهِ وَ یأْخُذُ الْصَّدَقَاتِ»گیرنده اوست اگر مسكين فرستاده خداست، پس گیرنده الله است، اگر گیرنده ذات اقدس الهی است، پس انسان باید طیب را به او تقدیم كند.